ปางองค์วรนารถเจ้า		จักรกฤษณ
จากอนุชอนาถจิตร		เจบร้อน
ยินโห่ประจามิตร		ถามพิเภก ทูลแฮ
สั่งพระลักบณ์ออกต้อน		ต่อด้วยศัตรู
ซ้ำสั่งบุตรสุรยให้		จัดพหล หาญแฮ
สุครีพตรวจเตรียมพล		เก่งกล้า
จัดรถทิพยเคยรณ		รอญราพ
เทียมอมรแมนม้า		เทียบแก้วเกยไชย
พระลักษณแค้นใคร่แก้		การรอญ
ทรงเครื่องยุทธ์วราภรณ์		เพชร์แพร้ว
รามจับพรหมมาศศร		ประสิทธิส่ง ให้แฮ
พระลักษณคำนับรับแล้ว		รีบขึ้นเกยพลัน
เสด็จทรงราชรถแก้ว		โกสินทร์
มากหมู่พานรินทร์		รอบล้อม
ทัพนำกระบี่ขีดขิน		แขงศึก
พลังพิไชยชมภูพร้อม		พรั่งล้วนลิงหาญ
ได้ฤกษโหรลั่นฆ้อง		อวยไชย
ยามพวานเทิดธชไคล		คลาศเต้า
พสุธาสะเทือนไหว		ทวีบหวั่น
พลพวกพานรเร้า		ร่าร้องคำราม
เพียบพลพานเรศร้าย		เริงรณ
แดดอับอากาศบน		บดกลุ้ม
เมฆเกลื่อนพระสุริยน		ธการทั่ว ทิศแฮ
แลตลบผงคลีคลุ้ม		ทั่วด้าวแดนพนม
เดินพลอเนกล้น		หลายสมุท
ถึงสมรภูมหยุด		ทัพยั้ง
วานรอัดแออุต		ตลุดเอิก เกริกนา
เหนแทตยชุมทัพตั้ง		ค่ายเต้นตบมือ
อินทรชิตออกต่อตั้ง		กลางสนาม
ร้องว่าแน่น้องราม		เร่งรู้
ทำศึกเพื่อหญิงงาม		เดียวแย่ง ไยแฮ
กลแต่จักชิงชู้		เช่นนี้ควรขนาง
เสียตนพลไพร่ช้าง		อัศดร
ควรระงับการรอญ		เร่งท้อ
สีดารูปสวยสมร		เมียพี่ เองเอย
เราจะคืนให้น้อ		รับเน้ออย่าขนาง
พระลักษณตอบพจน์เฮ้ย		อินทรชิต
ตัวรักษชีพิตรคิด		โอบอ้อม
เรานึกก็ขอบจิตร		ขุนราพ
เรวเร่งนำอรน้อม		นบไท้ทูลถวาย
อินทรชิตตอบว่าแฮ้		พระลักษณ
เองอาจอวดหาญหัก		ฮึกแท้
เราหน่อกระษัตริยศักดิ์		ทำศึก
ยังไป่สุดฤทธิแพ้		จักได้ไปยอม
เองอวดมหิทธิห้าว		อหังการ
ควรแต่ล้างสีดาลาญ		ชีพม้วย
ศพซากจักประทาน		เองเร่ง รักเฮย
ฉุดสุกขาจารด้วย		ดุเงื้อแสงขรรค์
นางแปลงแกล้งหวีดร้อง		หวาดผวา
เสกแซ่งแต่งมฤษา		ใส่ไคล้
พ่อเอยพ่อลักษณปรา		นีพี่ ณะพ่อ
เหตุที่ก่อศึกให้		พี่ต้องจำตาย
อ้าพระอนุชเจ้า		จงทูล ด้วยรา
พี่จักลาลับสูญ		ชีพแล้ว
จงพระอย่าเพ็ญพูน		ทุกข์เทวศ
เชิญกลับนคเรศแคล้ว		คลาศพ้นอรีไภย
พระลักษณบรู้เท่า		ถึงกล
หวาดว่าจริงสุดจน		อกอั้น
จับศรพาดสายฉงน		ชงักเงือด อยู่แฮ
ชลเนตรนึกจักกลั้น		กลับย้อยอย่างเผลียง
วายุบุตรองคตห้าว		เหิมฮึก โกรธแฮ
สุครีพพลลิงคึก		เข่นเขี้ยว
ดูดุจจักโจมสอึก		ยุดแย่ง นางนา
ฮึดฮัดกัดกรามเกรี้ยว		ข่วนแก้มเกาคาง
นางสอื้นโอฐสั่งซ้ำ		ฤๅอยุด
อินทรชิตจิกเกษฉุด		ลากซั้น
ขรรคฟาดขาดฅอปุด		ชูเหวี่ยง ไปแฮ
แล้วก็ตบหัดถ์ครั้น		เสร็จแกล้งกล่าวกล
เหวยมนุษยจักนั่งรั้ง		รอไฉน
จงเร่งรับศิระไป		อย่าช้า
รามจักชื่นชูใจ		ยามยาก นานเนอ
ทำไป่ท้อถากท้า		หยาบเย้าทีหยาม
เหวยเองมัวมั่วพ้อง		พลสวา
มาก่อกวนลงกา		ดั่งนี้
เราจักแย่งอยุทธยา		จับญาติ นายนอ
พลางเลิกพยุหลี้		ลาศขึ้นเวหน
พระลักษณหลงเล่หท้อ		หฤไทย
ทุกขว่าจริงเจบใน		อุระร้อน
ปรางอาบอสุชลไหล		เลยเลิก พหลแฮ
คืนสู่พลับพลาสท้อน		เทวศเศ้ราสงสาร
ถึงถวายคำนับก้ม		กำศรด
กรกอดบาทบงกช		ท่านไท้
สอื้นอัดอุระรันทศ		ทูลเหตุ สิ้นแฮ
รามทราบวาบจิตรให้		อัดอั้นกันแสง
สอื้นร่ำกำศรดเศร้า		แสนศัลย โศกเอย
ชลเนตรอเนกนันต์		เนื่องย้อย
อ้าองค์เพื่อนยากจรัล		แรมเถื่อน
ฤๅมละเรียมลห้อย		แม่เมื้อเมืองสวรรค์
หักโศกสีหนาทอื้น		โองการ
พิเภกปรีชาญาณ		ยิ่งผู้
อินทรชิตมันประหาร		พระอนุช ฤๅนา
จงจับยามให้รู้		เหตุร้ายดีไฉน
ไนยหนึ่งลาศเลิกลี้		พลมูล มากเฮย
โดยทิฆัมพรยูร		ยาตรฟ้า
ปองยุทธแย่งมไหสูริย		ศรีอยุทธ ยาฤๅ
ฤๅว่าเลิกพลกล้า		กลับแกล้งเปนกล
พิเภกผู้เชี่ยวแท้		ทางพยา กรณ์เฮย
ทูลแต่องค์จักรา		ร่มเกล้า
ว่าผู้ซึ่งมรณา		นั้นชาติ ชายพ่อ
ใช่พระอนุชอย่าเศร้า		สิ่งนี้เปนกล
อนึ่งอินทรชิตแกล้ง		หลีกหนี ไปเอย
จักกอปการพิธี		ใหญ่แท้
นามกุมภนิยามี		ฤทธิเชี่ยว
แล้วจักมุ่งมาแก้		ก่อร้ายรณรงค์
พระฟังสั่งบุตรไท้		สุริยง
กับหณุมานอง		คตแกล้ว
สามสูเร่งเรวตรง		ไปสอบ ดูแฮ
แม้นศพสำคัญแล้ว		อย่าช้ามาแถลง
สามนายคำนับแล้ว		ไวไป
ยังที่สมรภูมไชย		ห่อนช้า
พบศพอสุรประไลย		แลเติบ โตแฮ
แล้วกลับทูลเจ้าหล้า		ดั่งได้ไปเหน

จบห้องที่ ๗๘
  เนื้อความกล่าวถึงพระรามได้ยินเสียงพลยักษ์โห่ร้องจึงตรัสถามพิเภก เมื่อรู้ว่าทัพจากกรุงลงกายกมาจึงให้พระลักษณ์ยกพลออกไปต่อสู้ อินทรชิตร้องบอกให้ยุติศึกแล้วจะคืนนางสีดาให้ พระลักษณ์ว่าหากอินทรชิตรักชีวิตก็ให้รีบส่งนางสีดา อินทรชิตจึงว่าพระลักษณ์อวดอหังการ สมควรจะฆ่านางสีดาส่งศพให้ แล้วฉุดนางสีดาแปลง เงื้อขรรค์ นางสีดาแปลงก็แกล้งกรีดร้องและแสร้งกล่าวว่าตนเป็นเหตุให้เกิดศึกจึงขอยอมตาย ขอให้พระรามยกทัพกลับ พระลักษณ์ไม่รู้กลลวงก็ยกศรพาดสาย หมายจะแผลงศรแต่ชะงักอยู่ อินทรชิตจิกหัวนางแปลงแล้วฟันคอขาดกระเด็น โยนหัวให้ แกล้งบอกพระลักษณ์จะยกพลไปรบกรุงอยุธยา แล้วยกพลกลับกรุงลงกา
  พระลักษณ์คิดว่านางสีดาสิ้นพระชนม์แล้ว จึงรีบนำพลกลับไปทูลพระราม พระรามให้พิเภกจับยาม พิเภกทูลว่าผู้ที่ตายนั้นเป็นชายไม่ใช่นางสีดา การที่อินทรชิตแกล้งเลิกพลไปนั้น ก็เพื่อไปประกอบพิธีกุมภนิยาให้มีฤทธิ์เดชยิ่งขึ้นแล้วจะกลับมารบอีก พระรามจึงสั่งให้สุครีพ หนุมาน และองคต ไปดูศพวานร ทั้งสามรับบัญชาแล้วไปที่สนามรบเห็นเป็นศพยักษ์ก็กลับมาทูลพระราม

คำศัพท์	คำอธิบาย
พรหมมาศ	ศรวิเศษที่พระฤษีชุบให้พระราม