คอยเหตุเหนเหตุร้าย		เรวผัน ผายเฮย
ลุนิเวศกุมภัณฑ์		รีบเฝ้า
ทศภักตร์พิศสารัณ		ตรัสทัก ถามแฮ
ราชกิจกลใดเจ้า		เรื่องร้อนรนไฉน
ข้าบาทพบศึกล้วน		ลิงอุด ตลุดเฮย
รวมระดมถมสมุท		มากล้ำ
ดอนจวนจวบฝั่งสุด		สักโยชน์ หนึ่งนา
ผาเพิ่มพูลพ้นน้ำ		เพื่อข้ามโยธี
ทรงทราบศึกจักข้าม		สาคร มาเฮย
หาเลศกันดัษกร		ตริได้
ตรัสสั่งมโหทร		จรัญถิ่น ทเลแฮ
บอกบุตรตรีเราให้		รีบร้อนเรวมา
มโหทรรับสั่งแล้ว		เรวลี ลาเฮย
แผลงเดชแหวกวารี		รีบเร้า
ถึงทูลพระบุตรี		อสุเรศร
เชิญเสด็จด่วนเฝ้า		ชนกด้วยการเรว
ฟังคำอำมาตยแจ้ง		กิจจา
นางรีบแต่งกายา		รยับแพร้ว
จากที่สถิตยปา		สาณสุ วรรณแฮ
บันลุนัคเรศแล้ว		ล่วงเข้าเมืองมาร
ถึงปรางนางรีบเฝ้า		บิดร
ทศภักตรว่าดัษกร		ฉกาจล้ำ
มันเกณฑ์เหล่าวานร		คัดโค่น เฃาแฮ
ขนทุ่มถมน่านน้ำ		เนื่องทิ้งทำวิถี
มุ่งจิตรคิดจักฃ้าม		มาผจญ พ่อนา
ลูกช่วยบอกปลาฃน		คาบรื้อ
พาผาเหวี่ยงทกหน		ทกอ่าว แอ่งแฮ
จงรีบเร่งเย่อยื้อ		อย่าให้เปนทาง
นางทูลว่าข้าจัก		อาษา พระเอย
เพียงแค่พังถนนผา		เท่านี้
จักทนปากฝูงปลา		คาบแย่ง ได้ฤๅ
ทูลรับอาษาชี้		เรื่องแล้วลาจร
ถึงสถิตยแท่นน่าถ้ำ		กลางชล
ให้ป่าวมัศยาพล		ทกด้าว
ปลายินจากวังวล		ไวว่าย มานา
ดาดื่นดูกาจกร้าว		เกริกท้องชโลธร
บุตรีอสุรราชเจ้า		ลงกา
บดสั่งส่ำมัศยา๑		แย่งล้าง
ถนนที่กบี่มา		ถมทุ่ม ทางแฮ
จงคาบผาคร่าง้าง		เพิกให้พังขจาย
วารีชรับสั่งแล้ว		จรดล
ตางคาบถมอฃน๒		มุดน้ำ
ไปวางทุกอ่าววล		วังฦก
ลิงทุ่มผาปลาซ้ำ		คาบทิ้งทลายพัง
ฝ่ายบุตรสุริยผู้		ตรวจการ
เหนหลากผาในธาร		ที่ทิ้ง
ปริ่มชลกลับซุดปาน		ทลายถล่ม ลงเฮย
ทั้งมัจฉาดากลิ้ง		เกลือกเข้าตอมผา
บัดบอกวายุบุตรด้วย		ดาลแคลง เหตุเฮย
โอรสมารุตรแวง		เรื่องร้าย
ข้าเดียวจักแสวง		สืบเหตุ
สุครีพว่าจงผ้าย		พิศค้นสาคร
ลูกลมลงเที่ยวค้น		คงคา
พบหมูมนพาผา๓		คล่ำน้ำ
เหลือคะเนคะณะนา		นับเหุต แสนเฮย๔
พลันชักตรีโลดปล้ำ		หวดซ้ายแทงขวา
ฟันนนซีฉนากทิ้ง		แทงกะทง วานเฮย
จับพะยูนกระพง		สละขว้าง
ฟาคลำบิดฉลามปลง		ชีพเกลื่อน ทเลแฮ
วารีชเรวรอดบ้าง		แฉลบลี้หนีกระเจิง
ลูกลมไล่กระชั้น		ฟันปลา
จวบสุพรรณมัจฉา		เฉิดช้อย
นรลักษณ์เล่ห์เลขา		ฃาวผ่อง ผิวแฮ
หางอย่างปลาแน่งน้อย		นาฏแม้นโฉมสวรรค์
ชะรอยนางนี้จัก		เปนนาย ปลาเฮย
ผันแผกแหวกสินธุสาย		ไขว่คว้า
นางบงบุตรพระพาย		โผไล่ มาแฮ
นาฏตระหนกใจวะว้า		หวั่นเลี้ยวหลบแฝง
ลูกลมกุมหัตถ์เอื้อม		โอบองค์
ถามชืออรอนงค์พงษ๕		เผ่าพ้อง
ไฉนพามัจฉาจง		ใจลัก หินเฮย
แม้มิบอกจักต้อง		พิฆาฎด้วยคมตรี
นางฃอชีพิตรพร้อง		สมญา
เราสุพรรณมัจฉา		บุตรไท้
ทศเศียรราชบิดา		ดำหรัส สั่งแฮ
เกณฑ์หมู่มัศยาให้		คาบรื้อผาถนน
ฟังนางเสนาะน้ำ		เสียงเสียว สวาดิ์เอย
คลายโกรธกรมลเฉลียว		พร่ำพร้อง
ชรอยเทพยชักนำเจียว		จึ่งจวบ สมรแม่
จงอย่าหวาดใจน้อง		พี่นี้หวังถนอม
อรเอยโฉมบ่เพี้ยน		พิมพ์คำ
ยลยิ่งแสนเสน่หกำ		เริบร้อน
หวังร่วมหฤทัยจำ		เภาะกนิษฐ เจียวแม่
กรโอบอรองค์ข้อน		สู่ถ้ำกำบัง
กัญญาหยิกข่วนพลิ้ว		ผลักไส
คนโทษควรบัลไลย		อยู่แล้ว
สุดจิตรจักฝืนใจ		ฤดีชื่น แลนอ
ขยับยาตรจากอาศนแก้ว		กรบี่ควาประคององค์๖
โอ้ดวงนัยเนตรพริ้ง		เพราโฉม
ผิวะเจื่อนจากประโลม		เล่ห์ซ้ำ
นางฟังค่อยวายโทรม		นัศชื่น แช่มแฮ
สองภกัดกระมลล้ำ		ยั่วเย้ายำยาม
วานรวอนนาฎใช้		มวนมัศ ยาเฮย
คืนคาบศิลาจัด		อย่างกี้
นางยินยุรยาตรบัด		บอกหมู่ มินแฮ
ปลาที่คาบผาลี		กลับหน้าพาคืน
วายุบุตรยุดหัดถให้		นางเนา อาศน์เอย
กระซิกกระซิบเบาเบา		เบียดหน้า
จำพี่จักจากเยาว		มาลยมิ่ง มิตรแม่
นางสดับวับจิตรว้า		เหว่ล้ำลำเคญ
นางร่ำกำสครื้อ๗		รำพรรณ
สยบมุขแนบเพลาพลัน		สระอื้น
ลิงซับอสุชลขวัญ		กรมลสาง เทิญแม่๘
ยินยิ่งตันใจตื้น		อุรเต้นตนรทวย
การราชจำเด็ดร้าง		รักจร แม่เอย
ตวจากใจจอดสมร๙		อยู่เคล้า
นางว่าเล่ห์ลมรรอน		เรวเชื้อ แล้วพ่อ
อย่าพักอ้างการเจ้า		ป่วยซ้าเชิญคระไลย
ปลอบปลาลาจากถ้ำ		ถึงสุ ครีพเฮย
บัดบอกยุบลรบุ		ถ่องถ้อย
สุครีพชื่นชมลุ		สมคิด แล้วนา
ซั้นสั่งลิงใหญ่น้อย		แน่นเข้าถมถนน

จบห้องที่ ๔๗
  เนื้อความกล่าวถึงสารัณยักษ์นายกองระวังเหตุกรุงลงกาเห็นเหล่าวานรช่วยกันจองถนน ก็รีบไปทูลทศกัณฐ์ ทศกัณฐ์จึงให้นางสุพรรณมัจฉาพาฝูงปลาบริวารคาบหินไปทิ้งที่อื่น สุครีพสังเกตว่าแนวหินที่ถมจนปริ่มน้ำกลับทรุดลง จึงบอกหนุมานให้ไปค้นใต้น้ำ หนุมานดำลงไปเห็นฝูงปลากำลังคาบก้อนหินก็ไล่ฆ่าจนไปพบนางสุพรรณมัจฉาก็จับตัวซักถาม พอรู้ความหนุมานก็โอ้โลมได้นางสุพรรณมัจฉาเป็นเมีย แล้วให้นางบอกบริวารคาบก้อนหินมาไว้ที่เดิม

คำศัพท์	คำอธิบาย
นับเหุต	นหุต = จำนวนนับเท่ากับเลขหนึ่งมีศูนย์ตามหลัง ๒๘ ตัว
วารีช	ปลา