กระบี่วายุบุตรขึ้น		สถิตยปราง ประทานเฮย
แสนส่ำสาวสุรางค์		เรียบเฝ้า
หลอนหลอกหยอกยุดนาง		มานวด พัดแฮ
ถนอมแนบแอบอุรเคล้า		ตราบเคลิ้มหลับไหล
อรุณเรืองเรื่อฟื้น		ตื่นตา
โจนจากแท่นนิทรา		รวดเร้า
มาประดับสรรพขัติยา		ภรณเพริด พรายแฮ
ขึ้นสู่ปราสาทเฝ้า		แทตยไท้ทศเศียร
ขุนมารมาต้อนรับ		พาไป
ยังพระโรงฝ่ายใน		นั่งใกล้
ปราโมทย์มนะปราไส		พลางตรัส ถามแฮ
ไฉนจึ่งเจ้าไป่ไหว้		พ่อนี้นึกฉงน
กระบี่บ่ายเบี่ยงถ้อย		ทูลสาร
ขอพระโปรดประทาน		โทษข้า
เพราะคอยพระพายพาน		พอประนต ก่อนแฮ
จึ่งเคร่าบังคมช้า		เช่นนี้อย่าขนาง
ท้าวราพเสียรู้กลับ		ชมกตัญ ญูแฮ
คุณชนกยกใครทัน		เทียบได้
เชิญต่อตริการบัน		เทาทุกข์ แทตยนา
ปราบศึกสองมนุษยให้		เหือดสิ้นสงคราม
กระบี่ว่าบัดนี้		บุตรมา เฝ้าแฮ
หวังจะใคร่ทูลลา		ปราบเสี้ยน
สิบเศียรสบอัชฌา		ไศรยสั่ง มาตย์เฮย
ให้จัดพยุหอย่าเพี้ยน		ผิดครั้งพระดนัย
เสนานอบเกล้ารับ		บรรหาร ท่านนา
มากะเกณฑ์พลมาร		มากม้วน
บกพร่องไพร่จ่ายการ		เก็บชัก เติมแฮ
ตามแบบอินทรชิตถ้วน		ขนบตั้งเต็มขบวน
เสรจสรรพยุหท้าวยี่		สิบกร
หยิบพระแสงธนูศร		ส่งให้
พลางประสิทธิประสาศพร		พานเรศ รับแฮ
แล้วเลิกพลดลใกล้		ทุ่งท้องสมรภูม
สังขกรสดับก้อง		สำเนียง
พลเอิกอื้ออึงเพียง		แผ่นขว้ำ
ตรัสซักพระโหรเสียง		อสุรทัพ ใดฤๅ
พิเภกพิเคราห์ซ้ำ		สอบแล้วทูลฉลอง
กองทัพล้วนแทตยเว้น		จอมพลา กรเฮย
ใช่เผ่าอสุรลงกา		กาจแกล้ว
แคลงเคลือบยอดโยธา		ทูลบาท พระนา
พระสดับดำริห์แล้ว		ทราบสิ้นสุดกล
บัดดลดำรัศให้		พระลักษณ
ยกพหลไปหัก		เศิกกล้า
เหนแรงอย่ารณพัก		คอยพี่ ก่อนพ่อ
พี่จักออกโรมร้า		ศึกร้ายภายหลัง
แล้วสั่งสุครีพให้		เกณฑจัด ทัพเฮย
กระบี่รับราชาณัติ		นอบน้อม
มารวมนิกรขนัด		ขนาดหมวด กองแฮ
ขุนทัพนับพลพร้อม		พรั่งล้วนเหล่าหาญ
น้องกฤษณทรงเครื่องต้น		แต่งองค์ ท่านนา
กุมพระแสงศรทรง		เสดจผ้าย
ขึ้นสู่พิไชยาลง		กฎกนก รถเฮย
ขับพหลดลท้าย		ทุ่งกว้างกลางแปลง
หณุมานเมิลมุ่งพ้อง		พระลักษณ เสดจแฮ
ถามสอบเสนายักษ		ใหญ่น้อย
เมื่ออินทรชิตหัก		ทัพอย่าง ใดฤๅ
ต่างนบนอบตอบถ้อย		ถี่ถ้วนแถลงการ
พงษมารมารบครั้ง		ใดใด ก็ดี
ต้อนแต่พวกพลไกร		ออกหน้า
ต่อเมื่อหมู่พลประไลย		ลงมาก แล้วนอ
จึ่งจะออกโรมร้า		รุกร้นผจญเอง
ฟังคำซ้ำประกาศครั้ง		นี้กู
จักรับรบเดียวสู		อย่าร้อน
โยธาทศนัขชู		ชมฤทธิ์ เดชนา
บ้างกริ่งกลศึกส้อน		อาตมตั้งตายล
ลูกลมโลดรถเลี้ยว		ไล่พา นรเฮย
กระโชกโบกมือสวา		วิ่งซ้อง
ลางตัวตื่นเตมประดา		เดินไขว่ ขวางแฮ
ศรหวดบให้ต้อง		ตวาดต้อนแตกกราว
ลางลิงใจกล้าโดด		เข้ารบ
ครู่หนึ่งหนีหน้าหลบ		แล่นผ้าย
บ้างจวนเจอะนั่งนบ		นอบหมอบ กระแตเฮย
นายบ่าวแตกแยกย้าย		ย่นทั้งทัพหลวง
ตีล่วงมาใกล้รถ		พระลักษณ
แกล้งหยุดยืนป้องภักตร		เพ่งจ้อง
ตบหัถซัดกรยัก		เศียรเยาะ หยันแฮ
พระลักษณพิโรธร้อง		ว่าเฮ้ยหณุมาน
ตัวท่านเปนข้าพระ		อวตาร
ถวายสัตยปฏิญาณ		ต่อไท้
ใยกลับคบมารพาล		เพียงขบถ ฉนี้ฤๅ
ไป่ขยาดพระเดชได้		ดั่งนี้นึกไฉน
หณุมานว่าอยู่ด้วย		พระราม
อาบเหื่อทำสงคราม		เกือบม้วย
ไป่มีทดแทนความ		ชอบสัก สิ่งนา
ทศภักตรพออยู่ด้วย		สิได้สารพัน
ฟังคำพิโรธร้อง		ตอบวา นรเฮย
ทำชอบพระเชฐา		จะให้
ผ่านกรุงอยุทธยา		ยังกลับ ประทุษฐแฮ
ช่วยยักษเพราะมักได้		อวดอ้างไป่อาย
หณุมานแกล้งกล่าวพ้อ		พระลักษณ์
นาหว่านฤๅใครจัก		เคร่าถ้า
คอยคู่ลูกโคชัก		ฉุดแอก ทันฤๅ
นี่สิทันเทิดหน้า		โอ่อ้างกลางสนาม
เสียดายบ่ายแล้วจัก		เลิกณรงค์
หาไม่จะจับองค์		จุ่งได้
เร่งระมัดประหญัดจง		หนักพรุ่ง นี้นา
กล่าวเสร็จสู่รถให้		เลิกเข้าลงกา
ถั่นถึงนิเวศน์เฝ้า		ทศศีร์
รากษษสุดยินดี		ไต่ถ้อย
พ่อไปปราบไพรี		แพ้ชนะ ไฉนฤๅ
จึ่งกลับต่อบ่ายคล้อย		จุ่งแจ้งบิตุรงค์
กระบี่ว่าครั้นจัก		ทูลฉลอง เองนา
ดูอย่างเย่อหยิ่งปอง		อวดอ้าง
จงถามแทตยทั้งผอง		พวกซึ่ง เหนแฮ
ทศภักตรตรัสซักข้าง		อสุรซ้องทูลเสนอ
หณุมานมีฤทธิกล้า		กลางณรงค์
แหลมเลิศกว่าสุริวงษ		ยักษสิ้น
ไม่เยนก็เหนคง		จับลักษณ ได้นา
ท้าวสดับเพียงโดดดิ้น		ตรัสด้วยหณุมาน
เสรจศึกจักให้ผ่าน		ลงกา
แต่บัดนี้เหนื่อยมา		พ่อให้
เมียอินทรชิตนา		รีรูป งามแฮ
บำเหนจดะไนยได้		รบเรื้องไชยเฉลิม

จบห้องที่ ๑๐๕
  เนื้อความกล่าวถึงหนุมานเข้าเฝ้าทศกัณฐ์แต่ไม่บังคม อ้างว่าต้องรอไหว้พระพายผู้เป็นบิดาก่อน แล้วทูลทศกัณฐ์ขอออกสู้กับทัพวานร พระรามสั่งให้พระลักษณ์นำพลวานรออกรบ ส่วนพระองค์จะตามไปภายหลัง หนุมานโจมตีพลวานรจนใกล้รถพระลักษณ์ และแสร้งทำท่าทีเยาะเย้ยพระลักษณ์ ทำให้พระลักษณ์โกรธและบริภาษว่าหนุมานไม่จงรักภักดี หนุมานจึงตอบว่าอยู่กับพระรามไม่เคยได้รับความดีความชอบ แต่อยู่กับทศกัณฐ์ได้ทุกสิ่งทุกอย่าง ทั้งสองตอบโต้กันจนถึงเวลาบ่ายก็เลิกทัพกลับ เมื่อหนุมานกลับถึงกรุงลงกาทศกัณฐ์ถามถึงการรบ หนุมานให้พลยักษ์เป็นผู้เล่า พลยักษ์สรรเสริญว่าหนุมานเก่งเกล้า ทศกัณฐ์พอใจยกนางสุวรรณกันยุมาชายาอินทรชิตให้ และสัญญาว่าเมื่อเสร็จศึกจะยกกรุงลงกาให้

คำศัพท์	คำอธิบาย
แทตย	ยักษ์