ห้องที่ ๙๙ : พระวงษเธอ พระองค์เจ้าขจรจรัสวงษ


           วายุบุตรบันลุเบื้องพสัญญี เขาเฮย
ยกเหตุพระจักรกรีออกอ้าง
เทเวศรทราบยินดีบอกสรรพ ยาแฮ
เก็บเสรจระเห็จคว้างบ่ายเบื้องอินทกาล
          ดลถ้ำมืดอ้าโอษฐหาวพลัน
ดาวดาษสุริยจันทร์เปล่งเปลื้อง
เกบมูลอุศุภอันสรดเสรจ
ชำแรกรีบสู่เบื้องนิเวศน์ท้าวบาดาล
           ลุสฐานแจ้งกิจท้าวนาคา
สิ้นเสรจเธอปรีดาส่งให้
วายุบุตรรับศิลาลารีบ เรวแฮ
แทรกแผ่นพสุธาใต้รเห็จห้องเวหน
           บันลุนัคเรศเจ้าลงกา
เสี่ยงสัตยให้ศิลาลิ้วคว้าง
ลอยบนกลีบเมฆาสมจิตร
ลงจับพรหมภักตร์ง้างสดับแส้เสียงมาร
           พลันร่ายพระเวทให้อสุรา
หลับหมดทั้งลงกาเกลื่อนกลิ้ง
จึงถอดยอดพรหมมาแลโปร่ง
แล้วเหวี่ยงพรหมภักตร์ทิ้งแหลกสิ้นดินไหว
           ลอดลงตรงจิกเกล้าขุนมาร
เงื้อง่าตรีจักผลาญชีพไซ้
คิดว่าพระอวตารไป่สั่ง มานา
จักล่วงโองการไท้กริ่งกริ้วเกรงทัณฑ์
           จำกูจักคิดแกล้งประจานมัน
ให้อับอายเทวัญทั่วหล้า
จึงจับเกษผูกกันกับเกษ เมียแฮ
จาฤกลงที่หน้าผากแล้วสาปอสูร
          พลันผลักเศียรยักษด้วยโกรธา
ชักลูกศิลามาไป่ข้อง
เหาะขึ้นสู่เมฆาหยิบแม่ หินเฮย
ลอยลลิวเวหาศห้องลัดนิ้วเดียวถึง
           สู่เบื้องบทเรศน้อมถวายสรรพ์ ยาเฮย
ฉลองเหตุเกษกุมภัณฑ์ผูกไว้
ทรงทราบหฤไทยหรรษาตรัส ชมแฮ
ความชอบใช้ใดได้ทุกครั้งคราวณรงค์
           พลันประกอบโอสถให้อนุชา
ฟื้นเสรจเธอปรีดาผ่องแผ้ว
สั่งให้เคลื่อนโยธาทัพกลับ
คืนสู่พลับพลาแล้วสพรั่งพร้อมพานรินทร์
           สารัณแจ้งเหตุขึ้นแสะทยาน เรวแฮ
ถึงบอกเสนามารไป่ชำ๑
ต่างตื่นวิ่งตบทวารเรียกแซ่ ซ้องแฮ
โขลนจ่าชาวแม่ว้าวุ่นทั้งวังใน
           ทศเศียรส่างเวทฟื้นอินทรีย์
แว่วศับท์อสุรีแซ่ซ้อง
ไป่ทราบเหตุร้ายดีจึงผงก เศียรเฮย
ผมติดผมเมียข้องขัดแค้นเคืองใจ
           มณโฑรู้สึกสิ้นสมประดี
อุตลุดฉุดเกษีไขว่คว้า
พลางถามพระสามีนี่เหตุ ใดฤๅ
จึงลากฉุดผมข้าผูกไว้เยียไฉน
           ราพร้ายพิโรธร้อนวิญญา
พลันชักพระขรรค์มาหั่นห้ำ
ไป่ขาดยิ่งโกรธาดาลเดือด
ผัวชักเมียฉุดซ้ำเย่อยื้อพัลวัน
          ท้าวยลปรางโปร่งแล้วหินหาย อีกเอย
เออนี่ดัษกรหมายลอบรู้
เฮ้ยบอกนิกรผายผันรีบ ไปเฮย
เชิญพระนักสิทธิ์ผู้เวทกล้ามาเรว
           โคบุตรทราบเสรจสิ้นลนลาน มานา
ถึงนิเวศน์สู่สฐานสถิตยไท้
แลเหนพระยามารจึ่งไต่ ถามแฮ
เออเหตุใดจึ่งได้เย่อยื้อหัวกัน
           สิบโอษฐบอกเหตุสิ้นเสรจพลัน
ดาบศเร่งขมีขมันพล่ำเพ้อ
เลือกคัดเวทมนต์สรรพ์มาเสก
กนกบกกาเจ้อหมดสิ้นพุงครู
           ไป่หลุดจึ่งล้วงย่ามอึดอัด
ชักมีดหมอมาตัดเชือดทึ้ง
จนเหนื่อยหอบฮึดฮัดผมไป่ ขาดแฮ
ลงนั่งทำหน้าบึ้งเสกน้ำมนต์พรม
           ยักย้ายหลายเล่หสิ้นวิทยา
ปลาดจิตรเจอะรอยจาฤกไว้
ที่นลาตอสุราปานหมึก
เขม้นอ่านรู้เสรจไซ้บอกท้าวทศกรรฐ์
           สุดอกกูจักแก้กรรมตัว เองเอย
มันสาบไว้ที่หัวอ่อเจ้า
ให้เมียตบหัวผัวสามเปาะ หลุดนอ
เร่งตบตบกันเข้าอย่าเอื้อนอายใคร
           ราพร้ายแจ้งเหตุปิ้มปานวาย ชนม์เฮย
ด้งหนึ่งพระกรกาย๒ขาดกลิ้ง
แขงจิตรว่าเจ้าสายสวาศพี่ แม่เอย
ตบเถิดอย่านิ่งทิ้งทอดช้าอยู่ไย
          มณโฑยินศับทเศ้ราแสนทวี
ไป่อาจตบสามีแต่จ้อง
ท้าวโกรธฉุดเกษีดุด่า
นางขัดไป่ได้ต้องตบแล้วหลุดพลัน
           อสุรพงษพรหมเมศแค้นขบฟัน
ดาบศว่าออกรรฐ์อย่าเศร้า
แก้ไขรับมือมันดีกว่า
กูจักลาหลานเจ้าบอกแล้วรเห็จจร
           ราพร้ายสุดคิดแค้นแสนสา หัสเฮย
พลันนึกว่าเชษฐาหนึ่งไท้
ครองกรุงจักรวาฬปรากฎเดช
สั่งมโหทรให้รีบเมื้อเชิญมา
           ทัพนาสูรทราบให้เตรียมพล
พร้อมเสรจจับศรรณรีบเร้า
ทรงรถสู่เวหนลุเขตร นครแฮ
จึ่งเสดจยุรยาตรเต้าสถิตย์ท้องพระโรงคัล
           ทศภักตร์โสมนัศน้อมเชษฐา
ต่างชื่นชมปรีดาพร่ำพร้อง
เชิญเสวยพระกระยาเอมโอช
นางระบำร่ำร้องขับไม้มโหรี
           เสวยเสรจจึ่งออกเอื้อนโองการ
ลาอนุชาชาญยาตรเยื้อง
กุมศรตรวจทวยหาญพร้อมเสรจ
จึงเสดจบทจรเบื้องรถแก้วแกมสุวรรณ์
           อัศวรถคชมี่ก้องเกริกอา กาศเอย
รีบเร่งจัตุรเสนาร่าเร้า
ถึงสนามสั่งโยธาอยุดอยู่
ตามทีสีหนามเข้าจู่จ้องโจมผจญ

จบห้องที่ ๙๙

  เนื้อความกล่าวถึงหนุมานไปถึงเขาพสัญญี เทวดาบอกเรื่องยาให้ หนุมานเก็บมูลอุศุภในถ้ำเสร็จแล้วจึงชำแรกกายสู่แดนบาดาล ท้าวนาคามอบแท่นศิลาให้หนุมาน หนุมานรับแล้วเหาะไปกรุงลงกาวางไว้บนเมฆ ร่ายเวทให้เหล่าอสูรหลับหมดทั้งลงกา ถอดพรหมภักตร์ยอดปราสาทออก แล้วลอดลงมาที่ห้องบรรทมทศกัณฐ์ หนุมานจิกเศียรทศกัณฐ์ขึ้น เงื้อตรีหมายจะสังหาร แต่เกรงจะเกินคำสั่งพระราม จึงคิดแกล้งประจานผูกผมทศกัณฐ์กับผมนางมณโฑเข้าด้วยกัน แล้วเขียนคำสาปไว้ที่หน้าผากทศกัณฐ์ และดึงลูกบดพร้อมกลับมาหยิบแม่หินนำไปถวายพระราม เมื่อประกอบโอสถแก้ไขให้พระลักษณ์ฟื้นแล้ว ก็ยกทัพกลับ ครั้นทศกัณฐ์ฟื้นก็พยายามแก้ปมผม แต่ไม่สำเร็จ จึงให้ไปเชิญฤษีโคบุตรมาช่วย ก็แก้ไม่ได้ จนฤษีเห็นคำสาปที่หน้าผากทศกัณฐ์ ให้นางมณโฑตบหัวทศกัณฐ์ ๓ ทีเพื่อแก้คำสาป นางมณโฑจำใจทำตามที่ทศกัณฐ์สั่ง ปมที่ผูกไว้ก็หลุด ทศกัณฐ์สุดแค้นที่ถูกหยาม นึกขึ้นได้ถึงทัพนาสูรผู้เป็นเชษฐาซึ่งครองกรุงจักรวาล จึงสั่งให้มโหทรไปเชิญมาช่วยทำศึก