ห้องที่ ๕๑ : พระเจ้าน้องยาเธอ พระองค์เจ้าดิศวรกุมาร


          พงษพรหมภูวนารถเจ้าจอมมาร
โกรธกระบินแดดาลเดือดร้อน
ถวิลจักหักลาญปานปรปักษ
ผดุงพิภพเชิดช้อนเกียรดิ์ไว้วงษแผน
          นึกได้ไชยฉัตรท้าวธาดา สฤษดิแฮ
มีมหิทธิ์มหิมาเดชก้ำ
ปักปกปิดทิพากรมืด มิตฤๅ
แต่งทัพโถมทุ่มค้ำฆ่าสิ้นศึกขัน
          พลันเผยสีห์นาทเอื้อนโองการ
เหวยมโหทรชาญฉบับรู้
กูจักมะลายลาญอรินทร์ราช นี่น่า
ด้วยเดชฉัตรพรหมกู้ก่อไว้เฉลีมเวียง
          สังเวยวรฉัตรให้จัดสรรพ์ สิ่งนา
เทียนธูบทาหิรัญมาศย้อม
ผะกากระยาบันเจิดจัด ผจงแฮ
เทิยบภาชนพิพิธพร้อมพรั่งตั้งตังวาย
          เร่งหมายรายรีบเร้ารดมมาร
ยกพิไชยฉัตรกาญจน์ก่องแก้ว
ไปยังท่ามกลางสฐานนัคเรศ
ขณะรุ่งรังษีแล้วรีบตั้งบังสูร
          เร่งสรรค์รากษษกล้ากลางรณ รงค์แฮ
เคยศึกคร่ำการกลศึกพร้อม
ผิวะฉัตรปิดสุริยยลพยับมืด มิดนา
ให้กระหน่ำกระหนาบล้อมล่มล้างอรินทร์พาล
          มนตรีเตรียมตรวจต้องตามสาสน์ สิ่งแฮ
รุ่งฤกษเชิดฉัตรกาญจน์ก่ำแก้ว
เดชะฉัตรพรหมมานรังสฤษดิ์
ภาคพิภพกำธรแผ้วมืดด้านดัษกร
          เหนอับอากาศอ้ำอนธการ
สมคิดจิตรขุนมารชื่นช้อย
ชวนคณะวรนงคราญยุรยาตร
โดยราชวิถีคล้อยคลาศเคล้าคลอจรัญ
          บัดเถลองชั้นฉัตรก้ำกึ่งสวรรค์
สรพฤบสรพรั่งสาวสรรค์แซ่ซ้อง
ต่างดูพวกพลขันธเฃตรศึก
สิบภักตรภักตรผ่องพร้องพร่ำอ้ออวดบุญ
          มณโทโสภาคย์ล้ำเลฃา
ยลพระจักรภุชพานเรศเฝ้า
เคยรู้ฤทธิไกรวานรก่อน กาลแฮ
เหนภพจะสูญเศร้าสุดท้อทรวงถวิล
          ผันภักตรทูลแทตยท้าวทศศีร์
พระจุ่งตริจงดีจึ่งสู้
ฟังนางกระมลปรีดีตอบ นางนา
ไชยฉัตรสุรเชฐกู้ภพแล้วกลัวใย
          ฝ่ายพลพานเรศถ้วนทั้งทัพ ไชยนา
เหนประภากรกลับมืดคลุ้ม
ห่อนรู้ระบินสับสนวุ่น วายแฮ
บ้างวิ่งบ้างวนกลุ้มเกลื่อนล้มรงมกัน
          พระพิศณุราชเจ้าจอมสวา
เลออาศน์มาตยดาดาษเฝ้า
เหนเหตุพิบัตอากาศแปลก เปนแฮ
ถามพิเภกแผกเค้าเช่นนี้เปนไฉน
          บัดน้องสิบภักตร์กม๑เกษี สนองแฮ
ฉัตรยักษปักปิดรวีมืดไว้
ทศภักตรจักลอบตีทัพราช
เราบ่เหนเฃาได้แต่ข้างเฃาเหน
          ฃอธุลีบรมบาทใช้ขุนหาญ หนึ่งเฮย
รีบประหัดฉัตรมารจุ่งได้
พระทรงสดับสารพลันตรัส ถามนา
ใครจักอาจหักให้ฉัตรชั้นพั้งทลาย
          ลูกพระสุริยราชฃ้าบาทบง กชแฮ
รับสั่งอาษาณรงค์ไป่ช้า
เหาะขึ้นนะภางค์ตรงทิศภพ มารเฮย
เฉวียนฉวัดลัดฟ้าลัดนิ้วเดียวถึง
          บ่หึงเหนฉัตรกั้งกลางภา ราแฮ
แสนส่ำกำธรหนาแน่นล้อม
พลันร่ายอิทธิมหามนต์เปลี่ยน กายนอ
กายใหญ่เยี่ยงพรหมพร้อมรูปทั้งเงาหาย
          ฝ่ายอสูรปิศาจเสื้อเมืองมาร
เหนกระบินเติบปานปิดฟ้า
ตรดกหฤไทยลานลนวุ่น วายแฮ
ฃามฤทธิ์บ่รอร้ารีบเร้นเรวหนี
          กระบินลงสู่ภพเต้าตามสถล มานา
ถึงที่ฉัตรรถกลเทิดกั้ง
คลายเวทเหตุบังหลขันขู่ ราพแฮ
เหม่เหม่ทศภักตรตั้งฉัตรนี้เยิยไฉน
          กลัวชไมยอิศรราชทั้งแสงศร พระฤๅ
ฤๅรย่อฤทธิ์พานรเดชห้าว
ฤๅใครเหนี่ยวกายกรกุมมั่น ไว้ฤๅ
จึ่งมิสู่สู้ศึกท้าวลอบตั้งฉัตรกล
          เหม่ชาติอุบาทว์อ้ายทรลักษณ์ ลงแฮ๒
ผิวะหั่นบั่นเศียรจักเหือดแค้น
มึงอย่าพักฃู่พกอวดฤทธิ นายนา
บ่มิฆ่ากูได้แมนเช่นอ้ายพาลี
          อย่าเอื้อมยงยุทธด้วยทรงศักดิ์
กูจะฆ่าขุนยักษจุ่งม้วย
พลันขึ้นฉัตรไชยขวักไขว่ไล่ มารแฮ
แสดงเดชต่อเดชด้วยเดชท้าวทศเศียร
          ขุนราพรณฤทธิ์ต้านฃุนกระบิน
แฃนสิบเก้ากอดยุพินกลุ่มกลุ้ม
กรเดียวรับรอรินทร์ป้องปิด
ลิงบุกรุกรบรุ้มราพร้ารากอย๓
          รวีวรบุตรน้าวเหนี่ยวฉัตร
ฉัตรบ่ทานฤทธิ์ตรบัดหักร้า
ราพร่วงตรุบ ๆ พลัดแพลงพลาด
พลนจรัศสุริยจ้า๔แจ่มพื้นเมทนี
          ขุนกระบินโกมกีบท้าว๕ทศภักตร์
ถนัดอุราราพอักอกเอี้ยว
ท้าวฉุดกระชากชักชฎาติด ไปแฮ
เชิดชะฎาแยกเฃี้ยวยักคิ้วหลอกอสูร
          เราจักบั่นศิรราพผู้เพญยศ ยิ่งฮา
เกรงเกลือกเกินกำหนดท่านใช้
เอามงกุฎแทนทศภักตร์แทตย์ ถวายแฮ
ฃอฝากสิบเศียรไว้ว่าแล้วคืนเมือ
          ถึงสฐานถิ่นที่ท้าวเธอสถิตย เสถียรนา
ถวายชฎาชวลิตอเคื้อ
ทูลมูลเหตุหักฤทธิ์ราพเสร็จ สมแฮ
โดยบาทบงกชเกื้อก่อให้ไชยเฉลิม
          ฟังรบินปราโมทเอื้อนโองการ
ไตรภพใครเทียมทานท่านได้
สมเปนบุตรสุริยฉานสุริยฤทธิ์ เสมอนอ
พลันพระชวนขนิฐไท้สู่ห้องบรรจฐร

จบห้องที่ ๕๑

  เนื้อความกล่าวถึงทศกัณฐ์เฝ้าคิดถึงหนทางทำลายล้างศัตรู นึกถึงฉัตรที่ท้าวจตุรพักตร์สร้างไว้ซึ่งมีฤทธานุภาพบดบังแสงอาทิตย์ทำให้ข้าศึกไม่เห็นกองทัพยักษ์ จึงสั่งให้มโหทรทำพิธีบวงสรวงแล้วยกฉัตรขึ้นกลางเมือง เมื่อเห็นฉัตรบังแสงอาทิตย์ท้องฟ้ามืดไปทั่ว ทศกัณฐ์พามเหสีและเหล่าสนมขึ้นไปบนชั้นฉัตรที่สูงเทียมฟ้า นางมณโฑมองเห็นพระรามแวดล้อมด้วยเหล่าวานร และเคยรู้ฤทธิ์เหล่าวานรมาก่อน เกรงว่าจะเสียบ้านเสียเมือง จึงทูลเตือนทศกัณฐ์ แต่ทศกัณฐ์กลับตอบว่าไม่กลัวเพราะมีฉัตรคอยปกป้องเมือง ฝ่ายพระรามเห็นอากาศแปรปรวนท้องฟ้ามืดมน พิเภกทูลว่าทศกัณฐ์ยกฉัตรตั้ง ทำให้ไม่สามารถมองเห็นกรุงลงกา แต่กรุงลงกามองเห็นทัพวานรฝ่ายเดียว ควรที่จะไปทำลายฉัตรเสีย สุครีพทูลอาสาและเหาะไปที่ฉัตร ร่ายมนตร์ให้กายใหญ่โต บรรดาปิศาจกลัวพากันหนี สุครีพตรงเข้าหักฉัตร ทันใดฟ้าก็กระจ่างสว่างทั่วพื้นดิน สุครีพโถมถีบทศกัณฐ์แล้วใช้เท้าคีบมงกุฎเอามาถวายพระราม