ราเมศวิศณนารถเจ้า๑ | อวตาร | |
ดำหรัสสั่งหณุมาน | รีนเต้า๒ | |
เชิญพระสิทธาจาริย์ | อมรเมศ นามนา | |
จักสืบสวนสอบเค้า | ที่อ้างนักธรรม์ | |
รับบรรหารแล้วรีบ | จรลี | |
บันลุยังกุฎี | นบเกล้า | |
แถลงว่าพระรามมี | รับสั่ง นิมนต์นา | |
นักสิทธิทราบรีบเฃ้า | กุฎิ์คว้าคากรอง | |
มาครองเสรจแล้วจับ | พัชธาร กรแฮ | |
รีบเหาะโดยคัคณานต์ | สู่ไท้ | |
สำรวมจิตรประสาน | หัดภ์ตรับ ฟังเฮย | |
พระจึ่งตรัสซักไซ้ | ที่ข้อกังฃา | |
สิทธาทูลถูกด้วย | วานร ทูลแฮ | |
เปรมจิตรพระภูธร | อคร้าว | |
นักสิทธิพร่ำถวายพร | ลากลับ | |
รีบเหาะเหินสู่ด้าว | ที่ตั้งเดิมสฐาน | |
ขุนมารอนุชนารถน้อง | ราพนา สูรเฮย | |
ชำระฤกบเวลา | เสรจแล้ว | |
จึ่งทูลพระกรุณา | เชิญยาตร พยุหแฮ | |
ศรีสวัสดิฤกษแผ้ว | ผ่องพ้นไภยพาล | |
คุภวารภูกโชคเจ้า๓ | ธรณี | |
ตำหรับว่าจักมี | ลาภล้น | |
โดยทางนภางค์ลี | ลาสู่ พระเฮย | |
ในพรุ่งนี้ฤๅพ้น | แน่แท้อย่าฉงน | |
เตรียมพลพานเรศรข้าม | โยธิน | |
สุครีพตรวจเหล่ากระบิน | เพรียกพร้อม | |
คอยเสดจพระทรงศิลป์ | สุรราช สองนา | |
สพรั่งสพฤบพลห้อม | แห่ล้อนพานริ๔ | |
จึ่งปิ่นเทเวศรท้าว | มัฆวาน | |
มีเทพยโองการ | ตรัสใช้ | |
พระมาตุลีชาญ | ไชเยศ | |
นำรถมาถวายไท้ | ท่านสู้ศึกอสูร | |
พระภูลเพิ่มจิตรเอื้อน | วาที | |
เราขอบใจโกสีย์ | ยิ่งล้ำ | |
จึ่งชวนพระลักษณ์ลี | ลาสู่ รถแฮ | |
เลิกพหลข้ามน้ำ | สู่ด้าวลงกา | |
ยักษาคอยเหตุครั้น | เหนประจักษ | |
ว่าทัพพวกรามลักษณ์ | สู่แล้ว | |
ต่างจับสาตราชัก | ขวนเพื่อน คลาแฮ๕ | |
รีบกลับยังวังแก้ว | กราบเท้าทูลความ | |
บัดนี้รามลักษณ์ผู้ | ปัจจามิตร | |
ยกทัพมาประชิด | เกาะแล้ว | |
ตั้งพักอยู่ยังคิด | หาที่ สถิตยนา | |
ข้าจึ่งรีบคลาศแคล้ว | สู่เบื้องบทมาลย | |
ฟังสารเสียวทราบสิ้น | อินทรีย | |
จอมมกุฏอสุรี | หวาดสดุ้ง | |
จึ่งตรัสสั่งเสนี | พานุราช | |
เรวเร่งสู่เขตรคุ้ง | ป่าท้ายลงกา | |
คิดหาภูมที่ให้ | ชอบกล | |
เองเร่งนิมิตรตน | อย่าช้า | |
ชำแรกแผ่นดินดล | แอบอยู่ | |
คอยพวกพานรถ้า | ปลูกตั้งทัพไชย | |
จงยกไปทุ่มทิ้ง | เสียใน ทเลเฮย | |
อย่าละให้ลิงไพร | รอดได้ | |
เขาลารีบคลาไคล | ทำดุจ สั่งนา | |
คอยหมู่พลลิงให้ | ล่วงเข้าป่ากล | |
จอมพลพานเรศรไท้ | อวตาร | |
สั่งปะโคนธรรพชาญ | ฤทธิห้าว | |
หาภูมที่ตระการ | ธรรพฤกษ พร้อมแฮ | |
รับสั่นแล้วลาท้าว๖ | รีบเข้าป่าหา | |
มาเหนที่ยักษแกล้ง | นิมิตร ไว้แฮ | |
แลปรลาศหลากจิตร | ตื่นเต้น | |
รีบกลับกราบทูลกิจ | ตามที่ พบนา | |
ห่อนทราบกลยักษเร้น | หลอกไว้ให้ฉงน | |
ยินยุบลจึ่งตรัสซั้น | สอบถาม | |
พิเภกทูลกลความ | เศิกไสร้ | |
จึ่งสั่งหณุมานตาม | ปโคนธรรพ ไปแฮ | |
ตรวจอีกชั้นหนึ่งให้ | หมดข้อกังฃา | |
พานเรศรเหนจบแจ้ง | ในกล ยักษ์เฮย | |
จึ่งแทรกพระสุธาดล | ดัดดั้น | |
เหนยักษนิมิตรตน | แอบอยู่ | |
จึ่งแกว่งตรีกระชั้น | จู่จ้วงโจมประจัญ | |
ยักษผันเซซวดซ้ำ | เสียที | |
ลิงจับไต่ถามคดี | เสรจแล้ว | |
จิกเกษตัดเกล้าลี | ลากลับ มานา | |
เสนอเหตุพระจักรแก้ว | กับทั้งถวายเศียร | |
ธรเมียนเศียรยักษกริ้ว | ปโคนธัรรพ | |
ลงโทษโปรดไล่ขับ | สู่ด้าว | |
ตรัสถามพิเภกรับ | หาที่ ถวายนา | |
เชิญบพิตรท่านท้าว | หยุดตั้งทัพไชย | |
ในเชิงบรรพตแก้ว | มรกฎ | |
ฃอพระองค์ทรงยศ | ตัรสใช้ | |
หณุมานสู่บรรพต | ปราบหมู่ อสูรแฮ | |
ซึ่งพิทักษอยู่ให้ | แผกแพ้พ่ายหนี | |
พระมีพจนาทให้ | หณุมาน | |
กับพหลทวยหาญ | พรั่งพร้อม | |
วายุบุตรรับโองการ | สู่ที่ นั้นนา | |
เห็นยักษยืนอยู่ล้อม | เขตรแคว้นคีรี | |
กระบี่รุมรีบล้อม | ประชิชิด | |
กุมภอสูรแผลงฤทธิ์ | รีบเร้า | |
วายุบุตรขยิกติด | ตีตอบ กันแฮ | |
ลิงถีบยักษล้มเข้า | ตัดเกล้ากลับถวาย | |
พระขยายพยุหบาทตั้ง | เชิงพนม | |
เปนที่ผาศุกบรม | ราชเจ้า | |
พานเรศรต่างชื่นชม | ทุกหมวด หมู่เฮย | |
ต่างคิดจักคอยเข้า | ล่มล้างลงกา | |
ฝ่ายสารันต์ทูตเจ้า | ลงกา | |
ภาณุราชกุมภาสูร | ขาดเกล้า | |
ตกใจจับคะทา | ธรกลับ กรุงเฮย | |
ถึงราชนิเวศน์เข้า | กราบก้มทูลสาร | |
ขุนมารยิ่งคั่งแค้น | คับใจ | |
สั่งแด่เสนาใน | ทั่วหน้า | |
เร่งเกณฑ์หมู่พลไกร | รายรอบ นครเฮย | |
คอยรวังพวกข้า | ศึกปล้นพระนคร | |
ภูธรธิราชเจ้า | อยุทธยา | |
ตรัสปฤกษาเสนา | ใหญ่น้อย | |
ควรรุกรบภารา | ผลาญราพ แลฤๅ | |
วานช่วยริแถลงถ้อย | หนึ่งให้เหนกล | |
ขุนพลสุครีพเยื้อง | พาที | |
ว่าบควรราวี | ก่อนไล้ | |
ควรส่งราชสาสน์ศรี | ไปสื่อ เขานา | |
ให้ส่งอรรคเรศรไท้ | ก่อนแล้วจึ่งควร |