อสุรผัดมหิทธิล้ำ | กุมภัณฑ์ | |
ยามลิวันกัน | ยุเวกแกล้ว | |
รับสั่งพระทรงธรรม์ | นำทัพ กลับเฮย | |
ลุนิเวศนลงกาแผ้ว | ผ่องน้ำใจเกษม | |
นัดดามารุตเร้า | รีบคลา | |
ดลตรุยลไอยกา | หม่นไหม้ | |
ซบภักตรแทบบาทา | เทวศโศก ศัลยเฮย | |
สร่างโศกแล้วจึ่งได้ | กล่าวแจ้งแถลงการ | |
หลานรีบเฝ้าบาทไท้ | ทูลทรง ครุธเอย | |
ตรัสสั่งสองอนุชอง | อาจมล้าง | |
เสร็จศึกสั่งข้าตรง | มาถอด ตาแฮ | |
ทูลจบจับโซร่ง้าง | งัดเปลื้องพันธนา | |
พิเภกคลายโศกสร้วม | กอดหลาน ครวญเอย | |
ดวงเนตรดวงจิตรชาญ | เชี่ยวผู้ | |
ตาทุกขแทบวายปราณ | ปราศจาก ยศแฮ | |
หากนัดดาก่อกู้ | จิ่งพ้นไภยเข็ญ | |
ปางเพรงเกิดเศอกครั้ง | คราวมหา บาลเอย | |
พ่อพ่อชาญเดชา | ช่วยเปลี้อง | |
คาบนี้นัดดามา | ปลดทุกข์ ได้แฮ | |
ตรัสเสร็จท้าวรีบเยื้อง | ยาตรขึ้นปรางสุวรรณ | |
สูสนานทรงเครื่องพื้น | พรรณราย เสด็จเอย | |
ออกพระโรงเสวกหลาย | เรียบเฝ้า | |
ทรงทักทั่วทุกนาย | เนาที่ นั้นนา | |
ต่างประนมก้มเกล้า | นอบน้อมบทมาลย์ | |
ปิ่นราพอสุรผัดเร้า | รีบจร | |
พร้อมมาตยานิกร | ยาตรเยื้อง | |
สู่มรกฎศิงขร | ลุพลับ พลานอ | |
พิเภกประนตเบื้อง | บาทน้องนารายน์ | |
พระพรตปราโมทยเย้า | ยินดี | |
ตรัสว่าโหรคัมภีร์ | รอบรู้ | |
ดังหนึ่งทิพยญาณปรี | ชาชัด นักนอ | |
โหรอื่นฤๅจักสู้ | สุดหล้าหาไหน | |
ไฉนจิงเลี้ยงลูกอ้าย๑ | อสรพิศม์ | |
ชีพย์ท่านเจียนจะปลิด | ปลดม้วย | |
หากองค์พระจักรกฤษณ์ | ทราบสั่ง เรานา | |
กับอนุชมาดว้ย | รงับร้อนรงับเขญ | |
ท่านจึ่งได้รอดพ้น | ไภยพาล | |
เดิมท่านบวิจารณ์ | จิตรไว้ | |
บำรุงอริผลาญ | ชนมชีพ ตนนา | |
เหตุอื่นอาจรู้ได้ | บ่รู้รวังตน | |
พิเภกทูลนอ้งพระ | หริรักษ์ | |
อันทศพิณทรลักษณ์ | แย่งด้าว | |
เพราะข้าบาทหลงฟัก | ฟูมว่า บุตรนอ | |
จนขุ่นเบื้องบาทท้าว | โทษข้าควรประหาร | |
หากโปรดจึ่งรอดม้วย | ชนม์คง | |
พระเดชพระคุณยง | ยิ่งฟ้า | |
มั่นจิตรภักดิ์จำนง | สนองบาท พระนา | |
จวบสุดสูญชีพข้า | สืบเค้าบุตรหลาน | |
พระพรตทรงสดับถ้อย | ขุนมาร | |
ตรัสว่าองค์อวตาร | เลิศด้าว | |
ให้เรายกทวยหาญ | โหมหัก ศึกแฮ | |
โดยเยี่ยงไวยกูลท้าว | เที่ยงมล้างอาธรรม์ | |
เราโสรมนัศดุจได้ | วิเชียรจักร มาเฮย | |
เพราะพระสฤษดิรักษ | โปรดใช้ | |
บคิดแก่เบาหนัก | เหน็จเหนื่อย ยากแฮ | |
หวังจักสืบเกียรดิไว้ | เกริกสิ้นกัลปา | |
ตรัสเสร็จสั่งให้บุตร | สุริยฉัน | |
ชำระโทษสองกุมภัณฑ์ | แผกร้าย | |
ฟอกเอาเพื่อนพวกมัน | มวญหมู่ ขบถนา | |
สุครีพรับสั่งย้าย | ยาตรยั้งยังพลาน | |
บังคับตำรวจทั้ง | ทำมรง | |
กับพวกราชมันอง | อาจห้าว | |
ผูกสองนักโทษทนง | กับหลัก คาเอย | |
ติดเครื่องไม้กระหมับกร้าว | กราดนิ้วกระทบเตือน | |
ขันชเนาะเคาะเร่งด้วย | ลวดหนัง | |
เฆียนขับยับแตกหลัง | ไหล่ช้ำ | |
สองยักษหย่อนกำลัง | ลงลเหี่ย โหยแฮ | |
มีกระทู้ถามซ้ำ | ซักเค้าคดีเดิม | |
เหวยทศพิณเพศอ้าย | อสุรพาล | |
ประเทศลงกาสฐาน | ทั่วด้าว | |
พระจักรกฤษณ์โปรดประทาน | พิเภก ครองนา | |
โดยศักติ์สืบฃัติยท้าว | แทตย์เชื้อพรหมมาน | |
เองยังอุบัติเบื้อง | กรุงลง กาเอย | |
ภอปติสนธิ์เจริญยง | ใหญ่กล้า | |
พิเภกใช่บิตุรงค์ | ราพล่วง รู้แฮ | |
เจ้ามลิวันสี่หน้า | มิตรไท้ทศกรรฐ | |
เลศนี้ใครแจ้งชัก | ชวนคลา ไคลเอย | |
นำทัพจักรวรรดิมา | นิเวศน์แล้ว | |
จับพิเภกพันธนา | ขังตรุ ตรากแฮ | |
เองอหังการแกล้ว | กลับขึ้นเถลิงเวียง | |
ปางสองอนุชเจ้า | อวตาร | |
รับสั่งหาเองหาญ | ขัดได้ | |
คบเพื่อนร่วมกิจพาล | พวกเท่า ใดแฮ | |
อย่าบิดปิดปกไว้ | จุ่งแจ้งไขจริง | |
ทศพิณเจบปวดเร้า | รบมกาย | |
สารภาพตามเหตุถวาย | สัตยไท้ | |
ฃ้ากับพี่เลี้ยงผาย | ผันเที่ยว สวนนา | |
วรณีสูรร้องไห้ | โศกแล้วกลับสรวล | |
ข้าจึงถามพี่เลี้ยง | เลศประจักษ | |
บิตุเรศนามทศภักตร์ | ผ่านด้าว | |
พิเภกทรนงศักดิ์ | นำศึก สู่แฮ | |
ฆ่าทศเศียรญาติ์ท้าว | แทตยได้ครองนคร | |
ทราบเหตุฃ้าเคียดแค้น | คิดอาย หนักนอ | |
ชวนวรณีผันผาย | ลอบลี้ | |
ลุพึ่งจักรวรรดิสหาย | พระบิตุ รงค์นา | |
คิดร่วมสองเท่านี้ | แน่สิ้นสัตยา | |
สวาเสมียนเขียนสอบถ้อย | ถามวระ ณีเอย | |
เจ้าซัดมึงมูละ | ก่อเค้า | |
ราชมันบีบศีศะ | ซบบอบ รบมแฮ | |
ขู่เคาะเราะเตือนเร้า | เร่งแจ้งโดยจริง | |
พี่เลี้ยงปวดขมับปิ้ม | ปานดับ ชีพนอ | |
ฅอตกพาดคาทับ | นิ่งถ้อย | |
ทำมรงเร่งไม้ขมับ | มึนซบ ลงนา | |
เปนสัตยรับเรียบร้อย | ร่วมถ้อยทศพิณ | |
สุครีพเรียงคัดข้อ | คำยักษ ทูลเอย | |
ตรัสว่ายังบังพัก | พวกข้อง | |
แต่หากจะถามซัก | ฟอกไล่ ลเอียดนา | |
คงพาดมณโฑต้อง | เกี่ยวเข้ารคนความ | |
ข้อนี้ยกให้พิ | เภกอง คตเอย | |
อันนักโทษสองทนง | ศักดินั้น | |
รีบพาสู่นครลง | กาตระ เวรแฮ | |
แล้วตัดเศียรเสร็จซั้น | เสียบไว้ริมทวาร |