ห้องที่ ๑๐๗ : พระราชนิพนธ์


           หณุมานจรจากเจ้าลงกา
ร่ายเวทบังไนยนากอบกั้ง
กันหมู่อสุรพลากรห่อน เหนแฮ
เหาะลิ่วกลางลมยั้งอยู่ถ้าหลานอินทร์
           กระบินทร์บงพ้องบุตรพระพาย
หยิบกล่องล่องลมผายผาดฟ้า
มาส่งแก่พี่ชายชมชื่น กันแฮ
สองร่อนลงสู่หล้ารีบเฝ้าพระนรายน์
           ทูลถวายชิพิตรท้าวทศภักตร
แถลงเลศซึ่งลวงนักพรตพลั้ง
ส่วนราพสุดฤทธิจักโรมรบ พระนา
จึ่งเชื่อจำชอบตั้งแต่งข้าต่อณรงค์
           ทรงสดับปราโมชได้ดังนึก
ชมฉลาดสองล้ำฦกเลิศผู้
อาสาดังตัดศึกอสูรเสร็จ สลายแฮ
ความชอบใครไป่สู้พี่น้องสองนาย
           แล้วผินประภาศพ้อพระอนุช ท่านนา
เจ้าพิโรธวายุบุตรบอกฟ้อง
เขาไปไม่เปนดุจคำกล่าว โทษแฮ
เมื่อฉนี้พระน้องจะอื้นโอษฐไฉน
           พระลักษณรับผิดเอื้อนอายใจ ทูลแฮ
ขุนกระบี่ปรีชาใครเปรียบได้
ซื่อสัตยสถิตยในความภัก ดีนา
ควรแก่ยศศักดิ์ไท้ธิราชเจ้าบำนาน
           จึ่งกระบี่วายุบุตรไหว้บาทา ทูลแฮ
ข้าใคร่ลวงมารมาจุ่งใกล้
จักชูกล่องชีวาเย้ายั่ว มันนอ
เย้ยเยาะทศกรรฐ์ให้เลือดย้อยไนยนา
          อีกทั้งมงกุฎสร้อยสังวาล
จักส่งคืนขุนมารเมื่อนี้
ปางพระจักสังหารทรงลั่น ศรแฮ
ข้าบาทจักคอยขยี้ชีพพร้อมพระแผลง
           ทูลแล้วคลานคล้อยจากน่าฉาน
เหาะรเห็จคัคณานต์ฟ่องฟ้า
สูงสามโยชนประมาณเหมือนนัด ไว้แฮ
ทศภักตรเพ่งพบอ้าโอฐทั้งสิบสรวล
           ยี่สิบหัถตบก้องพร้อมกัน
กระทืบรถเร่งพลขันธ์ขับเร้า
ต่างชิงวิ่งพัลวันกลากลาด มาแฮ
หมายมั่นขันข้อเข้าพิฆาฏต้อนตีลิง
           ทศกรรฐตะโกนกู่ร้องเรียกพา ยุบุตรเฮย
ใยจึ่งไม่ตรงมาหลีกเลี้ยว
ไหนรามลักษณสองราจงเร่ง โยนแฮ
พ่อจักหักฅอเคี้ยวบัดนี้อย่านาน
           หณุมานเมิลยักษใกล้ทัพจัก กรีเฮย
เหาะร่อนลงหว่างยักษเยียดหล้า
กระทืบบาทคึกคักขวางรถ ราพแฮ
ป้องภักตรยักคิ้วอ้าโอฐเกล้ากลอกหงาย
           ชูกล่องชีพิตรให้เหนพลัน
หัวเราะพลางเยาะหยันหยาบเย้ย
เหวยเหวยราพอาธรรม์ชีพจัก มลายแฮ
นี่กล่องของใครเฮ้ยหยั่งรู้ฤๅไฉน
           เขม้นมองป้องหน้านิ่งอยู่ใย
ไฉนไม่แผลงฤทธิไกรแย่งยื้อ
มือปากมากทำไมใครมาก เปล่าพ่อ
หัวก็โตมึนตื้อโง่ตื้นต่อณรงค์
          เราเปนลิงค่างล้ำเลยมึง แล้วเฮย
หลอนราพไป่รู้ถึงโฉดช้า
สิบน่าอย่าพักตึงทำโกรธ เคืองเลย
เศียรสิบจักเกลื่อนหล้าบัดนี้บหึง
           ยื่นกล่องร้องเรียกฮ้าเอาหฤๅ
เหนราพแบมือมาหลอกให้
รำเต้นเล่นไหล่ถือกล่องเชิด ชูแฮ
ขู่ตคอกบอกใบ้เบี่ยงหน้าประหนึ่งอาย
           ทศเศียรเหนแท้แท่งศิลา
ตรองตริเกรงชีวาจักม้วย
จักแย่งขยาดพานรคยี่ เสียแฮ
จำจะปลอบโยนด้วยอ่อนได้จึ่งดี
           ตริพลางทางปลอบพ้อหณุมาน
พ่อรักเจ้าเปรียบปานลูกแก้ว
ปราสาทสิ่งศฤงฆารเมียมิ่ง ให้แฮ
ฦๅตลอดเมืองแล้วว่าเลี้ยงดังดนัย
           เจ้ารู้อยู่แล้วสิบาปบุญ
จงเร่งรฦกคุณพ่อบ้าง
จักกลับก่อทารุณประทุษฐ โทษแฮ
ถึงพ่อตายฝ่ายข้างกระบี่ต้องนินทา
           ขอทานดวงจิตรให้บิตุรง เทิญพ่อ
อย่าผูกเวรกรรมจงปลดแก้
หณุมานตอบว่าองค์อสุรกล่าว ไฉนฤๅ
ดังเดกอมหัถแท้ไป่รู้ทางความ
           องค์พระราเมศเลี้ยงเราเป็น ทหารเฮย
เพื่อจะปราบยุคเข็ญขาดหล้า
เอาสัตยเมื่อศึกเห็นผิดแยบ ยุทธนา
ตัวโฉดสิมีหน้าเพิกพ้อไป่อาย
          แม้นเองใคร่รอดพ้นมรณา นั้นเฮย
จงสงองค์สีดา๑หนุ่มเหน้า
โอนอ่อนหย่อนพยศสารภาพ ผิดแฮ
พระจะโปรดโทษเจ้าจุ่งน้อมฟังสอน
           ทศเศียรสดับเพี้ยงเพลิงเผา อกเอย
ออกชื่อส่งนงเยาว์ยิ่งกลุ้ม
ร้องไปใช่ว่าเรารบพุ่ง แพ้ฤๅ
หากนักสิทธิเขลาคลุ้มจึ่งได้ดวงใจ
           เสียแรงกูปลูกเลี้ยงปูนปัน ให้นา
เครื่องกระษัตริย์สารพรรณ์เสร็จสิ้น
มึงยังกลับอะกระตัญญูต่อ กูแฮ
เบือนบิดคิดปลอกปลิ้นปดโป้ปองผลาญ
           กูตายภายน่าให้ฦๅนาม สนั่นเฮย
ถือสัตยบริสุทธิงามจิตรหมั้น
มึงกลับนับถือรามลักษณเร่ง คืนแฮ
มงกุฎสังวาลยนั้นใช่ให้ทระชน
           หณุมานร้องว่าหน้าไม่อาย
ให้เสร็จหวนเสียดายกลับได้
ปลดเปลื้องเครื่องแต่งกายโยนสู่ อสูรแฮ
ร้องกระชับสำทับให้ส่งแก้วกัลยา
           ราพว่าข้อนี้อย่าเจรจา เลยเฮย
เราเผ่าพงษ์พรหมมาธิราชไท้
ไป่เขลาขลาดชีวาวายวอด ดอกแฮ
เสียเล่ห์มละชีพได้ไป่ง้องอนใคร
           เองบอกมนุษยทั้งสองรา
สุริเยศหย่อนเวหาบ่ายแล้ว
พรุ่งนี้จักยุทธนาการกราบ มรณ์นอ
พลางสั่งพลคืนแคล้วกลับเข้าลงกา

จบห้องที่ ๑๐๗

  เนื้อความกล่าวถึงหนุมานลาทศกัณฐ์แล้วร่ายเวทกำบังตนจากเหล่าอสูร เหาะมาพบองคตและรับกล่องดวงใจทศกัณฐ์ แล้ววานรทั้งสองก็กลับมาเฝ้าพระราม พระรามตรัสเล่าความจริงแก่พระลักษณ์ พระลักษณ์ทูลให้ปูนบำเหน็จแก่วานรทั้งสอง หนุมานทูลพระรามว่าจะลวงทศกัณฐ์ให้มาใกล้ แล้วจะชูกล่องดวงใจยั่วให้โกรธ พร้อมกับจะคืนมงกุฎสร้อยสังวาล เมื่อพระรามแผลงศรสังหารทศกัณฐ์ ตนก็จะขยี้กล่องดวงใจไปพร้อมกัน จากนั้นหนุมานก็กลับไปหาทศกัณฐ์และชูกล่องดวงใจเย้ยหยัน ทศกัณฐ์เกรงว่ากล่องดวงใจจะถูกทำลาย จึงตัดพ้อหนุมานว่ารักและเลี้ยงดูหนุมานดั่งลูก ขอให้หนุมานรำลึกถึงบุญคุณและคืนกล่องดวงใจให้ หนุมานจึงว่าพระรามเลี้ยงดูตนให้เป็นทหารเพื่อปราบยุคเข็ญ หากทศกัณฐ์ต้องการรอดชีวิตก็ขอให้ส่งนางสีดาคืน ทศกัณฐ์ได้ฟังก็โกรธ ด่าหนุมานว่าอกตัญญู และทวงมงกุฎสร้อยสังวาลคืน หนุมานคืนให้แล้วก็สำทับให้ทศกัณฐ์คืนนางสีดา ทศกัณฐ์จึงว่าไม่ต้องพูดเรื่องคืนนางสีดา ตนเป็นเผ่าพงศ์พรหม แม้จะเสียรู้ก็ไม่ขลาดกลัว ไม่ร้องขอชีวิต พรุ่งนี้จะออกมารบ