ทรพีสถิตยถิ่นถ้ำ		สุรการ
ปวงเทพย์อภิบาล		ปกป้อง
เจริญไวยศุขสำราญ		ฤทธิรุ่ง เรืองเฮย
จรจากคูหาห้อง		ฮึกห้าวหาญคนอง
วัดรอยเหนเท่าท้าว		บิตุรงค์
สมจิตรที่จำนง		นึกไว้
จักเปนศัตรูปลง		ชีพพ่อ ตนนา
ตริเสรจแฝงตนใต้		ร่มไม้ริมธาร
ฝ่ายทรพาเผือกผู้		โสภณ
ครั้นพระสุริยยล		เยี่ยมฟ้า
พาพวกบริพารดล		แดนถิ่น ธารนา
ต่างเลาะเสาะเล็มหญ้า		ย่างเยื้องบทจร
มหิงษ์มหิทธิเหี้ยม		ใจหาญ
เหนพ่อโผนทยาน		จากซุ้ม
ว่าเหวยกระบือพาล		ทุจริต
มีแตมัวมืดกลุ้ม๑		ราคร้ายฤษยา
หวงเมียฆ่าบุตรม้วย		มากหลาย
ไป่คิดเกรงอุบาย		บาปบ้าง
เราเปนบุตรสืบสาย		โลหิต ท่านนา
เจ็บจิตรจักหมายมล้าง		ชีพให้ดับสูญ
ทรพาพิโรธร้อง		เสียงดัง
มึงบุตรบควรบัง		อาจสู้
มึงรบจักมรณัง		พินาศ เองนา
เพราะประมาทตูผู้		พ่อได้มีคุณ
ทรพีเผยพจน์โต้		ตอบคำ
ตัวท่านผิดทางธรรม		ก่อนโพ้น
ปวงเทพยไป่อุปถัมภ์		พิทักษ ท่านนา
ถึงเคราะห์คราวจักโข้น		ชีพม้วยอาสัญ
ทรพายินขัดแค้น		หุนหัน
โผนเผ่นทลวงถลัน		ขวิดคว้า
ทรพีย่อตัวยัน		ยืนรับ รบพ่อ
ตัวต่อตัวต่างกล้า		ต่อโต้กลางแปลง
กาษรสองเสี่ยวสู้		อลวน
หาญต่อหาญเชิงชน		เชี่ยวรู้
ต่างคล่องต่างแคล่วยล		เสมอจักร หมุนนา
เสียงดุจลมพยุอู้		เอิกทั้งอารัญ
ทรพาเสียท่าทั้ง		เสียที
ถอยเลี่ยงเอียงอินทรีย์		พลาดขว้ำ
กระบือบุตรรุดราวี		ไวว่อง
คะยิกเสี่ยวขยี้ซ้ำ		ชีพสิ้นดับสูญ
เสร็จศึกนึกขยิ่มยิ้ม		ปรีดา
บานเบิกกระมลผา		ศุกแผ้ว
ลำพองเผ่นโผนมา		ยังหมู่ มหิงษ์เฮย
ดลพวกบริพารแล้ว		ลดเลี้ยวเลียโลม
ตระหลบจบกลิ่นเคล้า		คลึงชม
โดยเพศสัตวนิยม		ราคกล้า
ร่ายเร่ร่วมรักสม		สังวาศ
แควไขว่ไล่ขวิดคว้า		พุ่มไม้ไพรพง
บันเทิงเริงร่าร้า		สำราญ
จรจากพวกบริพาร		เผ่นก้าว
ลำพองคะนองหาญ		เหิมฮึก ใจเฮย
โทนเที่ยวทุกแดนด้าว		อวดอ้างฤทธิไกร
ลุเฃตรถิ่นท่านไท้		เทวา
แกล้งเสี่ยวหักพฤกษา		สนั่นก้อง
โดยจิตรลุฤบยา๒		อยากย่ำ ยีเฮย
กำเริบฤทธิคำรนร้อง		เรียกไท้เทวัญ
เหวย ๆ เทพย์ทั่วทั้ง		ไพรสัณฑ์
เรืองเดชศักดาอัน		อาจกล้า
อย่าหลบอย่าหลีกผัน		ภักตร์ซ่อน เสียเฮย
เชิญเร่งเรวอย่าช้า		ต่อสู้ตูลอง
ปางจอมเทเวศรเจ้า		หิมวานต์
สดับพจน์ทรพีพาล		พูดท้า
มันมหิงษ์ดิรัจฉาน		ชาติต่ำ นักนอ
เราไป่ควรรบร้า		กับดวยกาษร๓
จักเสื่อมเสียเดชด้วย		รณรงค์
ถึงมาดรบเราคง		ฆ่าได้
เกรงเทพย์ทั่วแดนดง		จักติ เตียนนา
จำงดจำเงือดให้		ชีพอ้ายมหิงษ์พาล
ตริแล้วตรัสตอบถ้อย		ทรพี
เราไป่อาจราวี		รบสู้
สิงขรเทวบุตรมี		เดชยิ่ง นักพ่อ
ผิใคร่รบใคร่รู้		ฤทธิแล้วรณรงค์
ฟังพจน์เทเวศรเอื้อ		เอาจิตร
ยอมยอบขยาดฤทธิ์		บ่อแย้ง
ปรีเปรมกระมลคิด		กำเริบ เริงเฮย
จรจากพนสัณฑ์แสร้ง		เสี่ยวซ้ายขวิดขวา
ลำพองโผนโลดเลี้ยว		ลองเชิง
พบสัตวเสี่ยวชนเปิง		ป่นปี้
เฉวียนฉวัดวิ่งละเลิง		ลัดทุ่ง ทางนา
เริงรีบครรไลลี้		ลาศเข้าเฃตรพนม
ลุเบญจบรรพตอ้าง		อวดฤทธิ
แดเทพยซึ่งสถิตย์		ถิ่นนั้น
งัดก้อนศิลาขวิด		ขวักไขว่
ซ้ำเสี่ยวสิงขรหั้น		หักล้มแหลกกระจาย
แล้วเผยผรุศเร้า		ชวนรบ
ท่านก็ใหญ่ในภพ		แผ่นหล้า
ฦๅเดชขจรจบ		รอบจักร วาฬแฮ
อย่านิ่งอย่าเนิ่นช้า		ต่อโต้ฤทธิไกร
ฝ่ายฝูงเทเวศรเจ้า		จอมผา
สดับพจน์ทรพีพา		ละพร้อง
จึ่งมีมธุรวา		จาตอบ ประชดเฮย
เราหมดทั้งพวกพ้อง		พ่ายแพ้พาลมหิงษ์
ผิท่านใคร่รบสู้		ลองฤทธิ
มีเทพย์หนึ่งสถิตย		สมุทโพ้น
ฦๅเดชทั่วทุกทิศ		เปนใหญ่ ยิ่งเฮย
เชิญท่านชวนเธอโน้น		ที่ชี้จงจร
สดับถ้อยเทเวศแล้ว		เรวมา
ลุเฃตรฝั่งมหา		สมุทกว้าง
โจนลงเล่นชลา		ละลอกลั่น ทเลเฮย
ขวิดทึกวนวิ่งคว้าง		ฝั่งพื้นเพียงทลาย
ว่าเหวยเทพยสถิตยท้อง		นัที
ฦๅเดชศักดามี		ยิ่งผู้
ตัวเราชื่อทรพี		จักต่อ ท่านนา
เรวเร่งออกรบสู้		จักรู้ฤทธิมหิงษ์
เทเวศรเอื้อนวัจน์โต้		ตอบอัดถ์
เราเมตตาสรรพสัตว์		ทั่วหน้า
ตัวเธอถ่อยสาหัศ		หาญฮึก นักนอ
ควรจักขอบคุณข้า		ดับร้อนศุขเกษม
กลับคิดทรยศย้อน		คำไข
อวดเก่งการชิงไชย		ยิ่งผู้
อยากรบเร่งเรวไป		ไกรลาศ โน้นนา
จึ่งจัดได้รบสู้		ต่อด้วยพระศุลี

จบห้องที่ ๑๐

  เนื้อความกล่าวถึงทรพีอยู่ในถ้ำสุรกาญจน์ เทวดาปกป้องเลี้ยงดูจนเติบใหญ่ เมื่อทรพีวัดรอยเท้าได้เท่าทรพาผู้เป็นพ่อแล้ว ก็คิดจะสังหารพ่อ เมื่อทรพาพาบริวารมาหาอาหาร ทรพีจึงไปร้องท้าต่อสู้กัน ทรพาเสียทีถูกทรพีขวิดตาย ทรพีกำเริบไปท้ารบเทพทั่วป่า เทพแห่งป่าให้ไปท้าเทพแห่งขุนเขา เทพแห่งขุนเขาบอกให้ไปท้ารบกับเทพแห่งมหาสมุทร เทพแห่งมหาสมุทรจึงบอกให้ไปสู้กับพระศิวะที่เขาไกรลาส

คำศัพท์	คำอธิบาย
เจ้าหิมวานต์	เทวดาแห่งเขาหิมาลัย
เสี่ยว	ขวิด