กุยช่ายเป็นไม้ล้มลุก สูง ๓๐-๔๕ ซม. มีเหง้าเล็กและแตกกอ

 ใบแบน เรียงสลับ รูปแถบ ยาว ๓๐-๔๐ ซม. โคนเป็นกาบบางซ้อนสลับกัน

 ช่อดอกแบบช่อซี่ร่ม ก้านช่อดอกยาว ๔๐-๔๕ ซม. โดยปรกติจะยาวกว่าใบ ดอกสีขาว กลิ่นหอม ออกในระดับเดียวกันที่ปลายก้านช่อดอก ก้านดอกยาวเท่ากัน มีใบประดับหุ้มช่อดอก เมื่อดอกเจริญขึ้นจะแตกออกเป็นริ้วสีขาว กลีบดอก ๖ กลีบ สีขาว ยาวประมาณ ๕ มม. โคนติดกัน ปลายแยกกลางกลีบดอกด้านนอกมีสันหรือเส้นสีเขียวอ่อนจากโคนกลีบไปหาปลาย ดอกบานกว้างประมาณ ๑ ซม. เกสรเพศผู้ ๖ อัน อยู่ตรงข้ามกับกลีบดอก เกสรเพศเมีย ๑ อัน รังไข่อยู่เหนือวงกลีบ

 ผลกลม กว้างและยาวประมาณ ๔ มม. ภายในมี ๓ ช่อง มีผนังกั้นตื้น ๆ เมื่อแก่แตกตามรอยประสาน มีเมล็ดช่องละ ๑-๒ เมล็ด สีน้ำตาล แบน ขรุขระ

 กุยช่ายเป็นพืชที่ปลูกกันในประเทศจีนมานานกว่า ๒,๐๐๐ ปี มีเขตการกระจายพันธุ์ทั่วไปในเอเชียตะวันออก แถบเทือกเขาหิมาลัย อินเดีย จีน และญี่ปุ่น

 ในไต้หวันมีปลูก ๒ พันธุ์ คือ พันธุ์สีเขียวที่ปลูกทั่วไปและพันธุ์ใบใหญ่สีขาวซึ่งเกิดจากการบังร่ม ในเอเชียตะวันออกใช้ทุกส่วนของต้นเป็นอาหารกันแพร่หลาย เมล็ดใช้เป็นสมุนไพรประกอบยารักษาโรคกระเพาะอาหารและแก้ท้องเสีย (Perry and Metzger, 1980).