ตาไก่ชนิดนี้เป็นไม้พุ่มหรือไม้ต้น สูงได้ถึง ๕ ม. พบน้อยที่สูงได้ถึง ๑๐ ม.

 ใบเดี่ยว เรียงตรงข้ามสลับตั้งฉาก รูปรี รูปใบหอก หรือเกือบเป็นรูปไข่ กว้าง ๑.๕-๓ ซม. พบน้อยที่กว้างได้ถึง ๔.๕ ซม. ยาว ๔-๘ ซม. พบน้อยที่ยาวได้ถึง ๑๑ ซม. ปลายเรียวแหลมสั้นหรือเรียวแหลม โคนรูปลิ่มหรือสอบเรียว ขอบเรียบ แผ่นใบค่อนข้างหนาคล้ายแผ่นหนัง มีตุ่มเล็กทั้ง ๒ ด้าน ไร้ขน มีเส้นแขนงใบข้างละ ๖-๘ เส้น เห็นไม่ชัดทางด้านบน เห็นชัดทางด้านล่าง ก้านใบยาว ๐.๒-๑ ซม. หูใบมีขนาดเล็ก ร่วงง่าย

 ดอกเดี่ยว ออกตามซอกใบหรือนอกซอกใบ เป็นกระจุก ๑-๓ ดอก ตามข้อที่ยอดมีใบประดับคล้ายหูใบ ๑ คู่ ยาว ๒.๕-๗ มม. ค่อนข้างติดทน ก้านดอกยาวประมาณ ๒ มม. หรือไร้ก้าน ดอกสีขาว กลีบเลี้ยงโคนเชื่อมติดกัน ปลายแยกเป็น ๕ แฉก แต่ละแฉกคล้ายรูปไต กว้างประมาณ ๒ มม. ยาวประมาณ ๑ มม. ขอบเป็นชายครุยสั้น กลีบดอก ๕ กลีบ เรียงซ้อนเหลื่อมในดอกตูม เมื่อบานตั้งตรง รูปรีกว้าง กว้างประมาณ ๑.๕ มม. ยาว ๒-๒.๕ มม. ไม่มีจานฐานดอก เกสรเพศผู้ ๕ เกสร ยาวประมาณ ๑ มม. ก้านชูอับเรณูโคนเชื่อมติดกันเป็นวงแหวน อับเรณูหันเข้าด้านใน รังไข่อยู่เหนือวงกลีบ รูปทรงเกือบกลม มี ๒ ช่อง แต่ละช่องมีออวุล ๒ เม็ด ก้านยอดเกสรเพศเมียสั้นมากหรือไร้ก้าน ยอดเกสรเพศเมียมี ๒ ยอด แต่ละยอดมี ๒ แฉก

 ผลแบบผลแห้งแตก รูปทรงรี กว้าง ๗-๘.๕ มม. ยาว ๑.๖-๑.๘ ซม. มีแนวตามยาว ๑ แนว

 ตาไก่ชนิดนี้เป็นพรรณไม้ถิ่นเดียวของไทย มีเขตการกระจายพันธุ์ทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ภาคตะวันออก ภาคกลาง และภาคตะวันออกเฉียงใต้ พบตามป่าดิบ ที่สูงจากระดับทะเลปานกลาง ๑,๐๐๐-๑,๖๐๐ ม. ออกดอกและเป็นผลเกือบตลอดปี.