ชมพูเชียงดาวชนิดนี่เป็นไม้พุ่มถึงไม้ต้น สูงได้ถึง ๔ ม. ลำต้นและกิ่งก้านสีน้ำตาล กิ่งอ่อนเกลี้ยงมีช่องอากาศกระจายทั่วไป
ใบเดี่ยว เรียงตรงข้ามสลับตั้งฉาก รูปรีถึงรูปใบหอก กว้าง ๒-๑๐ ซม. ยาว ๘-๒๐ ซม. ปลายแหลมโคนสอบเรียว ขอบเรียบ แผ่นใบค่อนข้างหนาคล้ายแผ่นหนัง ด้านบนเกลี้ยง ด้านล่างเกลี้ยงถึงมีขนประปราย และมีหนาแน่นตามเส้นใบ เส้นแขนงใบข้างละ ๑๐-๑๔ เส้น ก้านใบยาว ๐.๕-๑.๒ ซม. มีขนประปราย หูใบระหว่างก้านใบรูปสามเหลี่ยมปลายแหลมเป็นหางยาว ร่วงง่าย
ช่อดอกแบบช่อกระจุกซ้อน มีช่อย่อยจำนวนมากเรียงตัวคล้ายช่อเชิงหลั่น ออกตามปลายกิ่งก้านดอกยาวไม่เท่ากัน ดอกที่โคนช่อจะมีก้านยาวกว่า ก้านดอกยาว ๕-๘ มม. เกลี้ยง ใบประดับรูปขอบขนาน
ผลแบบผลแห้งแตก คล้ายรูปไข่กลับ ผิวแข็งกว้างประมาณ ๕ มม. ยาว ๐.๘-๑.๒ ซม. เมื่อแก่แตกตามตะเข็บเป็น ๒ ซีก ต่อไปจึงแตกกลางพูในตอนบนเมล็ดขนาดเล็ก มีจำนวนมาก ที่ปลายทั้ง ๒ ด้าน แผ่แบนเป็นปีกสั้น ๆ
ชมพูเชียงดาวชนิดนี่เป็นพรรณไม้หายากของไทย มีเขตการกระจายพันธุ์ทางภาคเหนือ พบเฉพาะบนเขาหินปูน ตามทุ่งหญ้าที่เปิดโล่ง ที่สูงจากระดับทะเล ๑,๓๐๐-๒,๐๐๐ ม. ออกดอกเดือนธันวาคมถึงกุมภาพันธ์ ในต่างประเทศพบในเขตหนาวบริเวณเทือกเขาหิมาลัยจากเนปาลถึงภูฏานไปทางตะวันตกเฉียงใต้ของจีน.