กำปองดินดอกขาวเป็นไม้ล้มลุก สูง ๔-๒๑ ซม. ลำต้นสั้นมาก มีขน

 ใบเดี่ยว เรียงตรงข้าม รูปกลม รูปป้อม รูปขอบขนานหรือรูปไข่ กว้าง ๑-๔ ซม. ยาว ๑-๔.๕ ซม. ปลายมน โคนเว้าหรือมน ขอบหยักมน หรือกึ่งมันกึ่งแหลม แผ่นใบบางหรือค่อนข้างแข็ง ด้านบนมีขนสั้นหนาแน่น ด้านล่างมีขนเฉพาะตามเส้นกลางใบและมีต่อมสีเหลืองกระจายทั่วไป เส้นแขนงใบ ข้างละ ๖ เส้น ด้านล่างเห็นชัดกว่าด้านบน ก้านใบยาว ๐.๔-๕ ซม. มีขนเหมือนลำต้นและมีต่อมสีเหลืองกระจายห่าง ๆ

 ช่อดอกแบบแยกแขนง ออกตามปลายกิ่ง ปลายช่อมีขนปลายเป็นต่อม ส่วนอื่นเกลี้ยง แต่ละช่อมีดอกดก ดอกสีขาวกลีบเลี้ยงเล็กมาก โคนติดกันเป็นรูประฆัง ปลายหยักตื้น ๕ หยัก กลีบดอกยาวประมาณ ๒ ซม. โคนติดกันเป็นหลอด เส้นผ่านศูนย์กลางประมาณ ๓ มม. ปากหลอดเส้นผ่านศูนย์กลาง ประมาณ ๑ ซม. ตอนบนหักงอเล็กน้อย แยกเป็น ๒ ส่วน ไม่เท่ากัน ปลายมี ๕ หยัก เกสรเพศผู้ ๒ อัน ยาวประมาณ ๒ มม. ก้านชูอับเรณูติดอยู่ภายในหลอดดอก อับเรณูรูปไต รังไข่รูปทรงกระบอก ยาวประมาณ ๑ ซม. ก้านยอดเกสรเพศเมีย ยาวประมาณ ๓ มม.

 กำปองดินดอกขาวเป็นพรรณไม้ถิ่นเดียวของไทย พบที่ดอยสุเทพ จ. เชียงใหม่ ขึ้นตามพื้นดินและโขดหินในป่าดิบเขาบนพื้นที่สูงจากระดับน้ำทะเลประมาณ ๑,๓๕๐ ม.