ชื่ออื่น ๆ

กระดูกค่าง, งา (นครศรีธรรมราช); จีมุด (ตรัง); ย่านหางโยง (สุราษฎร์ธานี)

กาแร้งหินเป็นไม้ต้น สูงประมาณ ๑๐ ม. กิ่งอ่อน ยอดอ่อน ช่อดอก ดอก และผลมีขนหนานุ่มผสมในรูปดาวสั้น ๆ

 ใบเดี่ยว เรียงเวียนรอบกิ่ง รูปขอบขนานแกมรูปใบหอก กว้าง ๔-๗ ซม. ยาว ๑๕-๒๕ ซม. ปลายเรียวแหลม โคนป้านถึงมน ขอบหยักห่าง ๆ แผ่นใบค่อนข้างหนา เส้นแขนงใบข้างละ ๑๑-๑๓ เส้น เส้นใบเห็นได้ชัดทั้ง ๒ ด้าน ก้านใบยาว ๐.๕-๑ ชม. หูใบเรียวเล็ก รูปใบหอก ยาว ๒-๕ มม. ร่วงง่าย

 ดอกแยกเพศร่วมช่อ ออกเป็นช่อเชิงลดเดี่ยวหรือเป็นกระจุกตามง่ามใบและตามกิ่ง ยาว ๐.๕-๑.๕ ซม. ดอกเล็กสีเหลืองถึงสีส้ม ออกเป็นกลุ่ม กลุ่มละ ๓-๒๐ ดอก แต่ละกลุ่มทั้งช่วงห่างกันเป็นระยะ ไม่มีกลีบดอก ดอกเพศผู้กลมเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณ ๑ มม. กลีบเลี้ยงติดกันเป็นรูปถ้วย

 ผลแบบผลแห้งแตก รูปกลม ๓ พู กว้างประมาณ ๒ ซม. ยาวประมาณ ๑.๕ ซม. ก้านผลยาว ๑-๑.๕ ซม. เมื่อแก่จะแตกออกเป็น ๓ ส่วน แต่ละส่วนมี ๑ เมล็ด ค่อนข้างกลมสีน้ำตาลเข้มถึงดำ เส้นผ่านศูนย์กลาง ๘-๙ มม.

 กาแร้งหินมีเขตการกระจายพันธุ์ในประเทศไทยทางภาคใต้ ขึ้นในป่าดิบ ในต่างประเทศพบที่ภูมิภาคอินโดจีนและภูมิภาคมาเลเซีย.