ชาฮกเกี้ยนเป็นไม้พุ่ม สูงได้ถึง ๔ ม. เปลือกสีน้ำตาลและแตกเป็นร่องเล็ก ๆ ตามยาว กิ่งอ่อนมีขน
ใบเดี่ยว เรียงเวียนตามกิ่งอ่อนและเป็นกระจุกอยู่ตามกิ่งทั่วไป รูปไข่กลับ กว้าง ๐.๕-๒.๕ ซม. ยาว ๑-๖ ซม. โคนสอบ ปลายมนหรือตัด มีหยัก ๓-๕ หยัก ขอบค่อนข้างเรียบ แผ่นใบหนา ด้านบนสีเขียวเข้มเป็นมันและมีขนสั้นกระจายทั่วไป ด้านล่างสีจางกว่าและค่อนข้างเกลี้ยง เส้นแขนงใบข้างละ ๓-๔ เส้น ก้านใบสั้นมาก
ช่อดอกแบบช่อกระจุกสั้น ออกตามซอกใบ มี ๒-๖ ดอก ก้านช่อดอกยาว ๐.๕-๑ ซม. มีขนดอกสีขาว ก้านดอกสั้นมาก กลีบเลี้ยงโคนเชื่อมติดกันเป็นรูปถ้วย ยาวไม่เกิน ๑ มม. ปลายแยกเป็น ๕ แฉก รูปขอบขนานแกมรูปไข่กลับแคบ ยาว ๒-๓ มม. กลีบดอกโคนเชื่อมติดกันเป็นหลอด ยาวไม่เกิน ๒ มม. ปลายแยกเป็น ๕ แฉก รูปขอบขนานแกมรูปไข่กลับ กว้าง ๒-๓ มม. ๓-๖ มม. เกสรเพศผู้ ๕ เกสร ก้านชูอับเรณูยาวประมาณ ๕ มม. สีขาว ติดอยู่ที่โคนหลอดกลีบดอก รังไข่อยู่เหนือวงกลีบ เล็ก รูปทรงกลม สีนวล มี ๑ ช่อง ออวุล ๔ เม็ด ก้านยอดเกสรเพศเมียเรียว แยกเป็น ๒ แฉกลงมาเกือบถึงโคนก้าน ยาว ๓-๕ มม. ยอดเกสรเพศเมียเป็นตุ่มเล็กมาก
ผลแบบผลผนังชั้นในแข็ง รูปทรงค่อนข้างกลมเส้นผ่านศูนย์กลาง ๕-๖ มม. ผลแก่สีแดง เนื้อชั้นนอกสด ชั้นในแข็ง มีกลีบเลี้ยงติดทนและขยายใหญ่หุ้มที่โคน เมล็ดขนาดเล็ก มี ๔ เมล็ด
ชาฮกเกี้ยนเป็นพรรณไม้ต่างประเทศ มีถิ่นกำเนิดในภูมิภาคมาเลเซีย นำเข้ามาปลูกเป็นไม้ประดับในประเทศไทย ในต่างประเทศพบที่จีน ญี่ปุ่นและภูมิภาคอินโดจีน
ประโยชน์ อินโดนีเซียใช้ใบแก้ท้องเสีย และฟิลิปปินส์ใช้ใบแก้ปวดท้อง.