การที่นักดนตรีบรรเลงเพลงอันถูกต้องตามที่ประสงค์ไม่ได้

 เพลงที่นักดนตรีจำจะต้องบรรเลงให้ถูกต้องตามความประสงค์นั้นมีอยู่หลายอย่าง เป็นต้นว่า ผู้ขับร้องส่งเพลงอะไร นักดนตรีก็ต้องบรรเลงรับด้วยเพลงนั้นหรือเมื่อคนพากย์ เจรจา หรือคนบอกบทบอกให้บรรเลงเพลงหน้าพาทย์อะไร นักดนตรีก็ต้องบรรเลงเพลงนั้น ถ้าหากนักดนตรีบรรเลงเพลงให้ตรงกับที่ผู้ขับร้องร้องส่งไม่ได้หรือบรรเลงเพลงหน้าพาทย์ตามที่คนพากย์เจรจาหรือคนบอกบทบอกไม่ได้ โดยนิ่งเงียบอยู่หรือบรรเลงไปโดยกล้อมแกล้ม หรือบรรเลงไปเป็นเพลงอื่นก็ตาม ถือว่า “จน” ทั้งสิ้น (ดู ร้องส่ง ๒ ประกอบ)