วิธีการบรรเลงเครื่องดนตรีดำเนินทำนองทั่วไป ที่เพิ่มเติมเสียงสอดแทรกให้มีพยางค์ ถี่ขึ้นมากกว่าทำนองเนื้อเพลงธรรมดา ซึ่งถ้าเขียนเป็นโน้ตสากลตัวเขบ็ต ๒ ชั้น ในจังหวะ ๒/๔ ก็จะเป็นจังหวะละ ๔ ตัว ห้องละ ๘ ตัว

 การบรรเลง “เก็บ” นี้ ส่วนมากใช้กับทำนองเพลงพื้น ๆ ทั่วไป เช่น เพลงลม พัดชายเขา เพลงจระเข้หางยาว เรียกว่า ทางเก็บ ส่วนเพลงบังคับทางซึ่งส่วนมากเป็น ทางกรอ เช่น เพลงเขมรไทรโยค เพลงโสมส่องแสง มักไม่ค่อยมีการเก็บ

 การบรรเลงทางเก็บในทางเดี่ยวจะพิสดารโลดโผนกว่าทางเก็บธรรมดาแต่ก็ เรียกว่า “ทางเก็บ” เช่นเดียวกัน หรือเรียกอีกอย่างหนึ่งว่า “ทางพัน” (ดู ทางพัน ประกอบ)